Opeens kwamen ze naar buiten gestormd. Ze waren met tien of vijftien. Zwarte kleren, bivakmutsen. Ze hadden een brandblusser, een trappetje en wat autobanden bij zich. En benzine. De geweldige slotakte van het treurige toneelspel van de Ondergang van Ubica was ingezet.
De spanning was om te snijden, tot aan een uur of elf. Niemand wist wat er ging gebeuren, behalve die drie zenuwachtige nagelbijters op het terras van café De Zaak, de plek die het beste uitzicht bood op het ontruimingsspektakel van Ubica, afgelopen vrijdagnacht. Het leek zo’n gewone vrijdagavond voor de bierdrinkers op de Ganzenmarkt. Weer een weekje gewerkt, weer een avondje geconsumeerd. Niks aan het handje, morgen weer een dag zoals alle andere. Maar die drie bezoekers wisten beter. Zij hadden gehoord dat de krakers hun pand niet zomaar zouden opgeven na 21 jaar. “Niet zonder slag of stoot”, was ook op Indymedia al aangekondigd. Maar er stond natuurlijk geen tijdstip aangegeven, dus was het nagelbijten en wachten geblazen. Eén ding was zeker: het stadhuis zou er zometeen niet meer hetzelfde uitzien. [.. Lees verder]
