(speech van de manifestatie voor het Spinhuis vrijdagavond 17 oktober)
Op 3 oktober ging Yasha Lange, woordvoerder van het UvA-bestuur, op Radio 1 in debat met de studenten van het Spinhuis. Hij zei dat er op de universiteit ruimte was voor inspraak van studenten. Hij zei dat het bestuur graag het gesprek voortzette met de studenten van het Spinhuis. Hij zei dat ‘procederen tegen haar eigen studenten’ het laatste was wat het bestuur wilde. Daarna hoorden we niets meer van het bestuur. Tot eergisteren, op 15 oktober, zes studenten die het UvA-bestuur eerder per mail om de plannen voor het Spinhuis hadden gevraagd, een dagvaarding binnenkregen, waarin het bestuur niet alleen de ontruiming van het Spinhuis eist, maar ook dat de kosten van de ontruiming en het door het UvA-bestuur aangespannen proces op de studenten van het Spinhuis worden verhaald. Voor studenten die na de ontruiming in het Spinhuis verblijven, eist het bestuur een boete van 100 000 euro. Er was geen aankondiging. Er was geen gesprek. Dus waar is die ruimte voor inspraak van studenten op de universiteit dan, Yasha?
Opvallend was dat van de studenten die eerder per mail om informatie over de toekomst van het Spinhuis hadden verzocht, en nu worden aangeklaagd voor een kraak waar sommigen van hen niets mee te maken hebben, [1] er één niet is gedagvaard: Studentenraadslid Ruud van der Veen. Waarschijnlijk zag het bestuur zelf in hoe bizar het eruit zou zien een democratisch verkozen Studentenraadslid voor het gerecht te slepen voor het opkomen voor studentenbelangen, zeker gezien hun claim dat de kraak van het Spinhuis niet door de Studentenraden gesteund zou worden. Studentenraden die op de dag van de kraak door het UvA-bestuur werden opgebeld om zich van de kraak te distantiëren. Studentenraden die bang zijn dat als zij zich te hard uitlaten, het UvA-bestuur de dialoog verbreekt. Studentenraden die wettelijk inspraak hebben, maar steeds weer worden voorbijgespeeld. Studentenraden die – bijvoorbeeld in het geval van het Spinhuis – worden gebruikt om de stem van studenten te kunnen negeren.
Dat is wat nu inspraak heet op de universiteit: helemaal geen inspraak. Het onderwijs wordt onder protest van studenten, docenten en onderzoekers naar de tering geholpen door een handjevol flink betaalde managers, die zich niets aantrekken van wat wij te vertellen hebben. De kraak van het Spinhuis was een roep om meer democratie op de universiteit, maar de enige inhoudelijke reactie van Rector Magnificus Dymph van der Boom was dat actievoeren en kraken thuishoren in de jaren ’60, dat studentenprotest niet meer van deze tijd is. Is er dan zoveel veranderd sinds de jaren ’60, toen studenten massaal in opstand kwamen om meer democratie te eisen op hun universiteit? Het antwoord is ja. Nooit eerder werd het onderwijs in deze mate verschraald, gekwantificeerd en vermarkt; nooit eerder werden studenten zo behandeld als producten van een bepaalde minimumkwaliteit, die zo snel en goedkoop mogelijk moeten worden geproduceerd. In de jaren ’60 werd het onderwijs voor steeds meer mensen toegankelijk; nu is goed onderwijs iets dat alleen een rijke elite zich nog kan veroorloven, en excellentie is nu iets waar je voor betaalt. Ons protest is geen nawee van de jaren ’60 – onze boodschap is nu relevanter dan ooit. Had Rector Magnificus Dymph van der Boom niet door hoe misplaatst haar opmerking was dat studentenprotest niet meer van deze tijd is, en dat ze dit gebruikte als argument tegen onze actie?
Het bestuur zou ons moeten vertegenwoordigen naar boven toe, met ons in gesprek moeten gaan en ons niet afdoen als diplomavee dat niets afweet van universiteiten. Want juist de mensen die actief studeren en onderzoek doen, de studenten en docenten, zouden moeten zeggen hoe de universiteit eruit moet zien. In plaats daarvan klaagt het bestuur van de universiteit haar eigen studenten aan voor meer dan zij bezitten, omdat zij lezingen en debatavonden hielden in een pand dat het bestuur bestemd had voor antikraak. Hoe kunnen wij zo’n bestuur vertrouwen? Wat kunnen wij doen wanneer een bestuur steeds opnieuw weigert te luisteren als studenten en docenten iets vragen? Er maar één optie: we claimen de universiteit terug, gebouw voor gebouw, totdat deze weer van ons is. Kraak de universiteit!
1. Eén van de ondertekenaars van het Wob-verzoek, Kasper van Laarhoven, heeft zelfs meermaals contact opgenomen met het bestuur en hun advocaat om hen te vragen de aanklacht in te trekken, aangezien hij niets met de kraak en het Spinhuis Collectief te maken heeft. Het UvA-bestuur heeft dit geweigerd.
https://hetspinhuis.wordpress.com/2014/10/21/kraak-de-universiteit/
