28 augustus, bijna twee jaar na de kraak van de verkrotte kerker onder de brug, zal het Spinhuis worden ontruimd. Het autonome sociale centrum wordt zogenaamd weggeveegd om plaats te maken voor een besloten buurtinitiatief van grachtengordelbewoners. Velen weten echter al dat dit in de praktijk vooral betekent dat de ruimte voortaan geexploiteerd zal worden door Peter Hagendoorn, zoon van een bekende Amsterdamse vastgoedspeculant.
Wie denkt dat wij dit zomaar laten gebeuren, heeft het mis. Lang hebben wij met alle middelen die we tot onze beschikking hadden gevochten voor het behoud van een sociaal en zelfstandig Spinhuis. Breekijzers op deuren; onderhandelingen met de gemeente; de holle retoriek en het politieke gekonkel dat onvermijdelijk komt kijken bij het omgaan met bureaucraten. Het lot van ons kraakpand stond echter al vast. Toch blijven we strijdvaardig. Van onder de brug zullen wij ons naar de straat begeven en in verzet komen tegen de ontruiming van het Spinhuis, vrijplaats ADM, en de algehele commercialisering en gentrificatie van onze stad. Hieronder volgt een eerste reflectie op de afgelopen twee jaar en de strijd die nog gaat komen.
Gedurende onze tijd in het Spinhuis hebben we veel geleerd en bewerkstelligd, maar we hebben ook fouten gemaakt. Te lang hebben we beleefd onderhandeld: met een gemeente die onze stad in de uitverkoop zet; met omwonenden die botweg verklaarden dat dak- en thuislozen niet welkom zouden moeten zijn in onze ruimte en in het centrum; met gladde huizenspeculanten die de politie belden toen wij het Spinhuis openstelden voor de opvang van vluchtelingen van de We Are Here groep. Te vaak hebben we consessies gedaan in het gevecht om het behoud van onze ruimte, terwijl onze focus had moeten liggen op het creëren van een plek die het waard is om voor te vechten – zelfs als dat had betekend dat repressie ons veel eerder van de kaart zou hebben geveegd. We hebben hier spijt van, en willen het beter doen in de toekomst. Laat dit daarom niet enkel het einde zijn van het Spinhuis onder de brug, maar ook het begin van een hernieuwing van onze strijd tegen het kapitalisme, tegen gentrificatie, uitsluiting, onderdrukking en repressie. Voor vrijheid, bestaanszekerheid, gelijkheid en ruimte voor iedereen. Voor Anarchie.
Het Spinhuis heeft ernaar gestreefd voor een egalitaire, empathische visie op de maatschappij te staan, door mensen die in precaire posities zitten met liefde te accepteren en als gelijken te behandelen. We wilden iedereens autonomie erkennen, in tegenstelling tot de “respectabele” maatschappij die op haar zelf-gecreeerde marges neerkijkt. We hebben onze idealen — wederzijds vertrouwen en zorg — geprobeerd vorm te geven door te werken aan een inclusieve ruimte. Door onze betrokkenheid bij dit project is ons de structurele afwezigheid van deze idealen in de maatschappij alleen maar meer op gaan vallen. Deze maatschappij belemmert mensen moedwillig in hun mogelijkheden om te leven, zichzelf te ontplooien en hun talenten te ontwikkelen op hun eigen voorwaarden. Deze maatschappij is gebaseerd op wantrouwen, uitbuiting en zelfzucht in naam van kapitalisme. Het is de grote uitdaging van onze politiek geweest om dezelfde onderdrukkende structuren niet toe te laten tot onze ruimte en ons collectief. Aan iedereen die zich ondanks onze inspanningen onveilig of onwelkom heeft gevoeld onder de brug, willen wij dan ook onze welgemeende excuses aanbieden.
Er heeft binnen het Spinhuis altijd een kwetsbaar evenwicht bestaan tussen enerzijds de focus op onze radicale politiek, en anderzijds de dagelijkse beslommeringen die onvermijdelijk meekomen met het runnen van een sociaal centrum. Mettertijd groeide de ruimte steeds meer uit tot een platform voor underground cultuur en feestjes. Veel mensen die bij ons binnen zijn geweest herinneren zich misschien niet zozeer onze politiek, maar vooral het drinken van goedkoop bier aan de bar en de grote verscheidenheid aan evenementen die veel mensen naar de ruimte trok. Onze evenementen waren altijd gratis toegankelijk en droegen middels donaties vaak een financiele bijdrage aan een sociaal initiatief. Zij die niets konden uitgeven waren hoe dan ook welkom. Beginnende kunstenaars, mensen die het stigma van dakloosheid dragen, studenten, activisten en omwonenden hebben samen filmavonden, spoken word avonden, workshops, feesten, volkskeukens, en kunstvoorstellingen georganiseerd.
Met gemengde emoties en verschillende meningen kijken we terug op de afgelopen twee jaar, op de lessen en de successen. Nu, met een ontruiming voor de deur, zijn we het over een ding eens: het belang van de strijd voor autonome ruimten. De staat is plekken zoals het Spinhuis al jaren systematisch aan het elimineren. Onze stad staat bekent om haar rijke geschiedenis van kraken en sociaal organiseren. De staat en de gemeente Amsterdam proberen onze strijd in het heden te ondermijnen en te reduceren tot teksten in gesensationaliseerde geschiedenisboeken en toespraken van tourguides in de Spuistraat. Omdat we ons schuldig hebben gemaakt aan het losbreken van de logica en uitsluitingspolitiek straft de staat ons door te proberen onze gemeenschappen uit elkaar te trekken.
Zo een staat is er een die interactie tussen haar eigen leden belemmert en sociale isolatie promoot – in dit geval door het vernietigen van ruimtes die losbreken van kapitalistische logica. We zien het als onze strijd om verzet te plegen tegen zo een staat. We voorzien dat ons verzet van de komende weken vanuit verschillende hoeken vragen zal opwekken. Vanuit de media, de politiek en de facebook commentatoren zullen de gebruikelijke vragen komen: “Waarom maken die vieze krakers alles kapot?” “Waar is dit geweld voor nodig?” “Ze wilden toch een buurthuis…?” Mensen uit de beweging zullen zich misschien afvragen: “Waarom nu ineens wel?” Maar als het einde van het Spinhuis ons iets heeft geleerd dan is het wel dat we de oorlog met ‘redelijkheid’, gematigd overleg en beleidsvoorstellen niet gaan winnen. De tactiek van overleg en onderhandelen heeft gefaald en zal ervoor zorgen dat de sleutels tot de Torensluis overgedragen worden aan een yuppenonderneming vermomd als buurtinitiatief. Maar de strijd gaat verder, en wij ook. Met hernieuwde kennis en vastberadenheid zullen wij het Spinhuis tot het eind verdedigen en als het Spinhuis wijlen is, blijven vechten. We zullen vechten voor ADM, en voor alle vrijplaatsen nog afgepakt moeten worden.
En ja, met vechten bedoelen we ook vechten, met alle tactieken die wij nodig achten. Met tanden. Met barricades. Met woorden en vuurwerk, verf en charme. Niets van waarde is ooit vergaard door het netjes te vragen; echte vrijheid kan alleen gepakt worden, door jou of van jou. We roepen iedereen op, iedereen die zich bij ons welkom heeft gevoeld, iedereen die op de revolutie heeft gedronken in onze teruggeclaimde kerker, om ons bij te staan in de strijd voor een sociale, vrije stad.
Spinhuis
Singel 165a, 1012 VK Amsterdam
http://spinhuis.org/
