Het gebeurt niet vaak dat we verrast worden door de daadkracht van de politiek. De voorbije periode regent het wetsvoorstellen en intentieverklaringen van politici om het kraken strafbaar te maken. Dit in schril contrast met de halfslachtige voorstellen om graaicultuur te bestrijden. De directe aanleiding is het incident in de Gentse Holstraat waar krakers naar verluid de woning van een onschuldig gezin op vakantie inpalmden.
De berichtgeving rond dit specifieke incident kwam al snel op losse schroeven te staan. Er werd geïnsinueerd dat het om een bewoond huis ging. Politie en parket hebben daarentegen vastgesteld dat het huis niet bewoond en bemeubeld was. Het verhaal dat het huis gekraakt werd terwijl de eigenaars even het land uit waren, en dat ‘iedereen dit kan overkomen’, blijkt een flink staaltje ‘post-truth’. We kunnen ons dan ook niet van de indruk ontdoen dat politici dolenthousiast op deze kar sprongen om de aandacht af te leiden van de bovengenoemde schandalen.
Ondertussen is Gent in korte tijd één van de duurste steden geworden om in te wonen. De regering probeert een beeld op te hangen waarbij kraken ingaat tegen het algemeen belang, maar we stellen vast dat de meeste eigendommen in handen zijn van een select groepje superrijken. De meerderheid van de mensen is verplicht hard te zwoegen om hun maandelijkse huur of afbetaling te kunnen neerleggen. De groeiende groep van mensen die zelfs dat niet kunnen zijn de eerste slachtoffers van wetten op maat van kapitaalkrachtigen. Wonen lijkt steeds meer en meer een luxe te worden.
Dit beleid stimuleert bovendien een wildgroei van zogenaamde ‘tijdelijke verhuurkantoren’ die onder het mom van antikraak de huurwetgeving omzeilen. Deze legale huisjesmelkerij schendt het recht op privacy en ontzegt de bewoner fundamentele grondrechten zoals de huisvrede en recht op degelijke woonst. Er wordt grof geld verdiend via dit soort tijdelijke overeenkomsten.
Dit terwijl er al jaren wettelijke middelen zijn om een compromis tussen eigenaar en kraker te bewerkstelligen. Een mondelinge of geschreven overeenkomst tussen beide partijen biedt een wettelijk bindend kader om duidelijke afspraken te maken. Deze praktijk wordt al jaar en dag toegepast door een aanzienlijk deel van de kraakbeweging. Een criminalisering zal de goede verstandhouding met eigenaars belemmeren en krakers meer in de richting van confrontatie duwen.
Daarenboven, door het criminaliseren van één van de overlevingsstrategieën van de Roma, sans papiers en andere ongewensten, zullen deze mensen nog meer in de handen van mensensmokkelaars geduwd worden. Deze sociaal zwakkeren worden de dupe terwijl de netwerken die op hun miserie draaien ongemoeid gelaten worden.
De afbraak van de welvaartsstaat gaat gepaard met een toenemende sociale ongelijkheid. Terwijl het recht op leegstand als hoeksteen van onze samenleving wordt toegejuicht, blijft men ons een oplossing voor de stijgende woningnood schuldig.
Enkele krakers en sympathisanten
