Het gebeurt niet vaak dat we verrast worden door de daadkracht van de politiek. De voorbije periode regent het wetsvoorstellen en intentieverklaringen van politici om het kraken strafbaar te maken. Dit in schril contrast met de halfslachtige voorstellen om graaicultuur te bestrijden. De directe aanleiding is het incident in de Gentse Holstraat waar krakers naar verluid de woning van een onschuldig gezin op vakantie inpalmden.
De berichtgeving rond dit specifieke incident kwam al snel op losse schroeven te staan. Er werd geïnsinueerd dat het om een bewoond huis ging. Politie en parket hebben daarentegen vastgesteld dat het huis niet bewoond en bemeubeld was. Het verhaal dat het huis gekraakt werd terwijl de eigenaars even het land uit waren, en dat ‘iedereen dit kan overkomen’, blijkt een flink staaltje ‘post-truth’. We kunnen ons dan ook niet van de indruk ontdoen dat politici dolenthousiast op deze kar sprongen om de aandacht af te leiden van de bovengenoemde schandalen.
Ondertussen is Gent in korte tijd één van de duurste steden geworden om in te wonen. De regering probeert een beeld op te hangen waarbij kraken ingaat tegen het algemeen belang, maar we stellen vast dat de meeste eigendommen in handen zijn van een select groepje superrijken. De meerderheid van de mensen is verplicht hard te zwoegen om hun maandelijkse huur of afbetaling te kunnen neerleggen. De groeiende groep van mensen die zelfs dat niet kunnen zijn de eerste slachtoffers van wetten op maat van kapitaalkrachtigen. Wonen lijkt steeds meer en meer een luxe te worden. [.. Lees verder]
