Ervaringen van vrijwilligers in de Weggeefwinkel
‘Vandaag 100% korting!’ door Wim, 22-12-2014
Af en toe val ik in als vrijwilliger bij de Weggeefwinkel. Dat doe ik altijd met plezier. Niet alleen omdat ik geloof in hergebruik. Ook omdat ik het leuk vindt dat niemand hier de baas is en het toch allemaal goed loopt: een echt zelfsturend team (vroeger noemden ze dat arbeiderszelfbestuur). Maar vooral omdat ik er vaak van die leuke en soms aparte mensen tegenkom, jong en oud, krap bij kas of niet, allochtoon en autochtoon. Waarbij het me opvalt dat vrijwel iedereen aardig en respectvol tegen elkaar doet. En waar ligt dat aan? Volgens mij aan de huisregels die op borden staan (lees ze maar eens na) en waarvan de vrijwilligers perse willen dat iedereen zich eraan houdt. En we geven zelf het goede voorbeeld. Maar ook natuurlijk omdat de hele winkel vol gratis dingen staat. En daar wordt iedereen blij van natuurlijk (en sommigen wat hebberig). Soms roep ik dan om dat we een speciale aanbieding hebben: vandaag 100 procent korting. En altijd zijn er wel klanten die daar om lachen. Soms zegt er wel eens een: ik wil 110 procent korting, maar daar trap ik niet in. Dan rammel ik maar weer eens met de donatiepot, waar een aantal klanten gelukkig regelmatig wat in gooit. Want hoewel we allemaal vrijwilligers zijn, kosten zijn er ook. Zo hebben we ooit een hele nieuwe winkelruit bij elkaar gespaard, toen die gebroken was. De glaszetter die hem plaatste, was gelukkig bereid dat voor kostprijs te doen en zonder arbeidsloon te rekenen. Ook is de cv-ketel gerepareerd, zodat we ‘s winters onze jassen niet meer aan hoeven te houden. Maar laatst waaide de winkeldeur steeds open en werd het weer erg koud in de winkel; gelukkig heeft een klant dit weer voor ons opgelost. En zo komt hier meestal alles weer goed, in een relaxte sfeer. En die incidentele aanvaringen met handelaren (die we proberen te weren), ach die ben je zo weer vergeten.
‘Ik word er stil van..’ door Reggie 15-12-2014
Op een rustige zaterdag middag waren Nies en ik alleen achter in de opslagruimte. Tamara was er niet, dus bleven Nies, Lesley en ik over met z’n drieeen. Er was een stilte tussen Nies en mij. We waren spullen aan het uitzoeken op de tafel. Ik zei tegen Nies om het ijs te breken: “Je gaat straks naar een verjaardagsfeest toe in Alkmaar he?” Nies keek op naar me en zei:” Ja, van mijn broer” Zij was enthousiast en vertelde dat ze 3 broers en 3 zussen heeft. Ik reageerde:” Zooo!”
“Ja, we zijn met zovelen” Uit nieuwsgierigheid vroeg ik haar of ze vroeger met broers en zussen op 1 kamer moest slapen?
Ik weet niet meer wat ze zei, maar ze ratelde door over vroeger. Dat ze met z’n allen velen zijn en dat ze bloembollen moesten eten. “bloembollen???”, vroeg ik verbaasd. “Ja!! Bloembollen…”, vertelde Nies lachend aan mij. Ik dacht: wat gek!
“oorlog”, zei Nies. Ik moest ff slikken, ze had toen in de oorlog geleefd. Daarom moest ze bloembollen eten omdat er niets anders te eten was. Ik vroeg uit nieuwsgierigheid hoe lang ze bloembollen moest eten. Ik dacht misschien voor 1 week moest ze dat eten of zo. Nies zei dat ze allemaal 1 jaar lang bloembollen moesten eten. Haar moeder maakte dan een mal van bloembollen om een pannekoek te maken. Huh??? “met mal machine”, vertelde ze. Ik werd er stil van haar verhaal, want ik zie het al voor me. Nies als een klein meisje die bloembol zat te eten. Ff later gingen we door met spullen aan het uitzoeken en sorteren. Stilte tussen ons, maar ik zag als een film in mijn hoofd afspelen Nies als klein meisje….bloembollen eten….
‘Kraak en buurt initiatief’ door Saskia 21-12-2014
“Saskiaaaa, ik heb je gemist” een 9 jarige Sarah omhelst me als ik de winkel binnenkom. Ik kijk om me heen, de winkel staat vol met mensen en kerstversiering. Koekjes staan op tafel en ik realiseer me ; die hebben we gekregen van een lieve klant. Onze vrijwilligster Reggie staat wat te praten met de nieuwste vrijwilligster, de Engelse Lesley. Dit klinkt in eerste instantie niet als bijzonder, wel als je realiseert dat de ene doof is en de ander geen Nederlands spreekt. Ik spring hier en daar een beetje bij en zo leren ze elkaar beter kennen. Er staat een kerststukje voor me klaar, gemaakt door onze oudste vrijwilligster: Nies. Zij staat hier op hoge leeftijd nog twee keer in de week te sorteren, te praten en zorgt voor iedereen. Een klein jongetje met grote ogen is erg enthousiast over twee rupsenknuffels. Omdat ze bij elkaar horen telt het als een item. “Vooruit!” zeg ik en hij loopt glunderend weg. Wat vrouwen staan door de kleding te snuffelen, een winterjas wordt gepast en toch ook dat paar schoenen, want ze zijn wel erg mooi.
In 3 jaar tijd is ons kraakinitiatief van een kleine groep vrienden uitgegroeid tot een buurt initiatief waar Haarlem-noord niet meer zonder kan. We kennen elkaars levensverhaal en weten wat de ander nodig heeft. We denken aan elkaar. De vrijwilligers moeten soms op hun strepen staan, grenzen aangeven “nee mevrouw, dit is geen echte winkel, u mag 5 items uitkiezen”, maar het grootste deel van de tijd zijn we gezellig met z’n allen. Een oude vrouw komt me vertellen dat haar “hotpants” vroeger hartstikke in de mode was en nu toch echt “vintage” verklaard kan worden. Een andere man komt altijd alleen maar voor een kopje thee en een praatje. We hebben vaste klanten ‘Wim de stripboeken man’ tot Gina met haar hondje, die natuurlijk ook hartstikke welkom is. En dat alles omdat de wereld draait om een maatschappij waar de focus ligt op consumeren en wij hebben besloten dat dat anders kan.
‘Toen was geluk gewoon..’ door Reggie 21-12-2014
Ik fiets snel naar de weggeefwinkel, want ik heb er altijd zin in. Zeker naar leuke verhalen van Nies. Daar ben ik dol op. Toen ik al in de winkel was, kwamen er zoals altijd mensen binnen als de deur om 15:00 uur open ging. Ik kijk dan welke mensen binnen komen, altijd leuk…haha
Later kwam een vrouw binnen, ik herken haar, dat is een vriendin van Nies! Zij kwam altijd voor haar. Leuk, hoor! Ik was blij om die vrouw te zien en zwaaide naar haar. Zij zag me, zwaaide ook terug naar me. Ook ze lachte. Ik vroeg hoe het met haar gaat. “Goed!”, zei ze. Je denkt vast:”Wat is er nou bijzonders aan haar?”
Nou, een tijdje geleden viel het me op dat die vrouw altijd naar Nies gaat, als ze binnen kwam. Dan praten ze een tijdje enzo. Ik dacht:”Oke, ze kennen elkaar”. Bij de grote tafel achter, stond ik wat spullen te sorteren. Die vrouw stond naast me. Ze draaide zich naar me om en zei:” We kennen elkaar heel lang!”, lachte ze. ” We hebben bij elkaar op school gezeten!”.
Ik vond het bijzonder!! Na jaren zijn ze nog steeds vriendinnen en wel op die leeftijd houden ze nog steeds contact met elkaar!! Wow, dat is een bijzondere vriendschap! Dat vind ik zo mooi! Ik was ff ontroerend, want ik zag die 2 oude mensen met elkaar kletsen over van alles. Natuurlijk verstond ik het niet, ik ben doof he. Maar toen dacht ik:”Toen was geluk heel gewoon…”. Gisteren kwam die vrouw, de vriendin van Nies, dus weer en daarom was ik blij om haar te zien. Ik omhels haar, omdat ze al heeeeeeeeeeeeeeeeeel lang bevriend is met Nies en omdat zij al heeeeeeeeeeeel lang bij Nies op school heeft gezeten. Zeg maar, ze groeien samen op! Ik zal die twee nooit vergeten…..
Weggeefwinkel Haarlem, Rijksstraatweg 350
Openingstijden: Do 15:00 – 19:00. Za 12:00 – 17:00
http://weggeefwinkel.kraakgroephaarlem.nl
Bron: http://weggeefwinkel.kraakgroephaarlem.nl/?page_id=656
