| Terreinkraak soepel verlopen |
Vannochtend is er een terrein gekraakt aan de van Lieflandlaan in Utrecht (in de wijk Tuindorp). De lokale buurtidioot reageerde nogal gefrustreert maar de rest van de buurt was redelijk tot heel erg enthousiast. De politie was snel ter plekke en deed verder normaal, ze gingen het maar eens even uitzoeken en zouden nog wel een keer terugkomen. Hieronder de kraakbrief:
Utrecht, 9 augustus 2001
Aan de dienstdoende Officier van Justitie,
Vandaag hebben we een leegstaand terrein aan de van Lieflandlaan in Utrecht gekraakt. Het terrein, dat achter het gebouw aan de van Lieflandlaan 115-117 ligt, voorheen een vestiging van ROC Utrecht, wordt al lang niet gebruikt. Een nieuwe bestemming voor dit voormalig sportterrein is nog niet gevonden. De huidige eigenaar, gemeente Utrecht, laat het vroegere schoolgebouw naast het door ons gekraakte terrein tijdelijk gebruiken door zgn. ‘antikraak’. Dit gebruik strekt zich niet uit tot het terrein zelf.
Wij, de krakers, gaan het terrein bewonen. wij wonen in wagens, al geruime tijd. We hebben inmiddels een bescheiden geschiedenis als ‘stadsnomaden’ van Utrecht opgebouwd. Het nomadisch aspect is niet onze eigen keus: op iedere plek waar we gewoond hebben – de Voorstraat, de Vleutenseweg, de Ruygenhoeksedijk/Anthoniedijk – hadden we graag blijven wonen. Helaas is keer op keer gebleken dat de woonvorm die wij voorstaan geen ruimte krijgt van de lokale overheid, noch in de letterlijke, noch in overdrachtelijke zin van het woord. Een vaste standplaats toegewezen krijgen is een proces van jaren, terwijl er in de gemeentes terreinen zoals dit jarenlang ongebruikt blijven.
De lokale overheden hebben ons betiteld als ‘wildkampeerders’ en er om die reden op aangedrongen dat we maar op een camping gaan staan. Deze opstelling ontkent het permanente karakter van onze manier van wonen. In die gevallen dat overheden wél erkennen dat wij in wagens wonen, wordt gepoogd ons in de opgebouwde beleidslijn voor woonwagenbewoners en Roma te passen. dat beleid is gericht op ‘socialisatie’ – dat wil zeggen, het herhuisvesten in woningen – of getuigt van de visie ‘Niet ons probleem’ – dat wil zeggen, wegjagen en hopen dat wij ‘vanzelf’ verdwijnen uit tenminste de betreffende gemeente.
Het spreekt voor zich dat de genoemde benaderingen geen van allen effectief zijn. We gaan niet op een camping staan want ook de overheid verbiedt daar permanente bewoning. We hoeven geen huis want we hebben al woningen. We laten ons wegsturen van het ene terrein, maar zullen toch op zoek moeten naar het volgende.
We hopen dat U met ons constateert dat van erfvredebreuk geen sprake is. Mocht U toch besluiten tot ontruiming over te gaan, dan spannen wij direkt een kort geding tegen de staat aan. We geloven echter dat het zover niet hoeft te komen.
Mocht U nog vragen hebben, of ons anderszins willen bereiken, neemt u contact op met onze advocaat, ….
In afwachting van een spoedige reactie verblijven wij,
de krakers
KSU Utrecht
