| IN UITHOORNSTRAAT ONTVLAMT HUURSTRIJD |
Zestig krakers klagen met hun bezetting van woningen in de Uithoornstraat de huurstijgingen aan. Het dichtgemetselde blok is een vergaarbak van verdreven krakers uit de hele stad. “Dit waren sociale huurwoningen, maar ze worden na renovatie bijna drie keer zo duur.” Volgende week donderdag beslist de rechter over hun vertrek. Een verhaal van binnenuit.
GESTOMMEL achter de dichtgemetselde deur. Bart doet open. Op de eerste verdieping heeft hij met een potkachel zijn lokale verwarming gemaakt. Slopers van Woningbedrijf Amsterdam hebben voor de kraak alle leidingen uit de 54 woningen getrokken. En ook de toiletpot ligt aan gruzelementen. “We redden ons wel,” meent Bart. Een konijn schiet naar de warmte van de kachel.
Woningbedrijf Amsterdam waarschuwt ze voor de aanwezigheid van asbest. Maar dat is een truc, zegt Maaike. “Allereerst is niet zeker dat het er zit. En na het onderzoek willen ze bovendien al binnen twee weken slopen. Dat is onmogelijk als je goed onderzoek naar asbest doet. Ze willen ons er dus zo snel mogelijk uit hebben.” De krakers zeggen overleg met het Woningbedrijf te hebben aangevraagd. “We zien ook wel dat we er wellicht uit moeten. Dat kan vreedzaam. Sommigen zullen niet stilletjes willen weggaan,” kondigen Bart en Maaike binnen aan. “Zo zit de kraakbeweging in elkaar, je kunt niet namens iedereen spreken.”
Dat blijkt. Kort voor het kort geding van donderdag metselde het Domela sterikes back commando in de nacht een entree van Woningbedrijf Amsterdam dicht. ‘Wij zijn kwaad en zullen het laten zien ook,’ verklaarde het commando per brief. ‘Het woningbedrijf doet er goed aan rekening te houden met toekomstige axies. Wij hopen dat het over een goede schadevergoeding beschikt.’
Grote woorden, maar vooralsnog heerst in het pand stilte. Hooguit staart er af en toe iemand van buiten naar de teksten en revolutionaire tekens op de muur.
Maaike: “Als wij tot de laatste dag voor de sloop kunnen blijven zitten, dan vertrekken we daarna gewoon. Maar het Woningbedrijf Amsterdam weigert ieder gesprek.”
Het Woningbedrijf Amsterdam bevestigt dat het de krakers geen dag langer wil laten zitten. Anders kan een onderzoek naar aanwezigheid van asbest niet beginnen. De krakers hebben asbestverwerkers tot nu toe de toegang ontzegd.
 Het blok met woningen in de
|
Volgende week moeten ze er dan misschien uit. Bart: “Dit lijkt klein, maar is iets stedelijks. Wij klagen sociale verhuurders aan die beweren dat ze willen slopen voor nieuwbouw, maar het gebouw eerst nog maanden leeg laten staan. Waarom laten ze mensen met lage inkomens daar niet in, die tijdelijk tegen lage prijzen kunnen wonen? Daar is grote behoefte aan. Dit gebouw staat echt al maanden leeg. Vorig jaar zijn de bewoners al verhuisd.” Maaike: “De stad gaat niet efficient om met tijdelijke ruimte. Ik heb via alle stadsdelen geprobeerd om aan ruimte in een slooppand te komen. De slooplijsten en lijsten voor tijdelijk verhuur zouden vol zitten, dit gebouw staat gewoon leeg. We zijn bereid weg te gaan, maar niet als het hier nog maanden leeg staat. Als hun asbestverhaal klopt, dan gaan we ook.”
De uitspraak van de rechter is in hun ogen niet heilig. In een verklaring schrijven ze: “Daar het vertrouwen in de rechtsstaat niet zo groot is, staan er ook nog wat andere dingen op stapel.”
Bart: “Je doet wat je kunt. Er zullen geen grote barricades meer branden. We proberen ons recht op goedkoop wonen te halen. Met geweld red je het niet. Komen wij hier met honderd mensen de straat in, dan komt de politie met tweehonderd man. Alleen met juridische middelen kun je ze nog verslaan.”
Ze komen uit alle delen val de stad. In Amsterdam zijn on geveer honderd kraakpanden zegt Maaike, die via het kraak spreekuur overzicht heeft. Al leen de grote ontruimingen krijgen media-aandacht klaagt ze. “De meesten van ons maken geen bombarie en kraken in stilte.”
“De basis voor het kraken is dat je aan de ene kant dure bedrijfspanden en woningen ziet verschijnen, en er tegelijkertijd veel leegstand is. Aan goedkope ateliers en bedrijfs ruimte is tegelijkertijd een schreeuwend gebrek. Die lege ruimte eisen we op. ‘t Steekt me gewoon dat zoveel mensen die leegstand accepteren ter wijl er woningnood is.”
Het kapitalistische rechtssysteem steunt de eigenaren, concluderen ze. “Bij de kraak in de Daniel Stalpertstraat mocht de eigenaar de woningen niet zonder vergunning splitsen. De notaris deed het toch, werd berispt, maar wij kunnen er voor de rechter niet tegen in beroep. De eigenaar wint via de achterdeur. En ga het lijstje van recente ontruimingen maar af: de meeste woningen staan gewoon nog leeg.
“Tegenover krakers bestaat een enorm wantrouwen. Kraken is vies, dat idee. Ze vrezen ons, zeker omdat wij met zovelen zijn.”
“Kraken is geen groot item meer. Het gaat Amsterdam goed, er komen koopwoningen, er moeten hoge inkomens naar de stad komen. Maar als je ziet wat studenten moeten betalen voor een kot van niks. Toch leggen ze gerust duizend gulden per maand neer, omdat ze niet weten waar ze andere woonruimte moeten zoeken.”
“Kraken gaat in golven. Het probleem blijft. De stad kan het woningentekort niet snel oplossen. Meer mensen zullen straks weer goedkope woning opeisen. De huur was hier drie honderd en wordt staks achthonderd gulden! Misschien moet het eerst erger worden voordat de stad een oplossing bedenkt.”
Theo Besteman, Amsterdams Stadsblad 3-2-1999
