‘Sneu voor Ikea’

  ‘Sneu voor Ikea’


In het vorige nieuwsbericht op squat!net staat een artikel van de Kalenderpanden (verschenen in de Ravage) waarin zij, bijna een half jaar na ontruiming, aangeven het niet eens te zijn met de komst van het zoveelste hoofdkantoor naar Amsterdam. De nadruk op de commercie in het beleid is in hun ogen funest voor de stad. (zie: http://squat.net/nl/news/ikea240301.html)

Niet al te lang daarna werden verspreid over heel Amsterdam foldertjes uitgedeeld: Op 31-maart konden mensen bij IKEA 50% korting krijgen op alle produkten. Ikea was al eerder door de kalenderpanden aangeschreven dat zij de komst van het IKEA-hoofdkantoor naar Amsterdam niet zagen zitten. Uit onderstaande begrijpen we dat ze daar niet op hadden gereageerd.

Hier de reaktie van het Parool op de folderaktie:

Parool 27-3-1

  Sneu voor Ikea

Wethouder Pauline Krikke noemt het ‘sneu voor Ikea en vooral voor de klanten’. Ikea zelf hout het op een ‘misplaatste 1 aprilgrap’ en voelt zich het slachtoffer va neen actiegroep die ageert tegen het economische beleid van de gemeente Amsterdam.

Bij veel Amsterdammers viel de afgelopen dagen een bedrieglijk echt lijkende folder in de bus, waarin de klanten van de Zweedse meubelgigant komende zaterdag een korting van vijftig procent op alle producten in het voooruitzicht wordt gesteld. ‘We pakken eens lekker uit,’ luidt de wervende tekst in de folder. ‘Op zaterdag 31 maart 2001 geven wij vijftig procens korting op ons gehele assortiment’. Verderop lacht Krikke, met twee kinderen uit de Photoshop in haar armen, de klant toe met de mededeling dat dankzij haar succesvolle economische beleid Ikea zijn internationale hoofdkantoor in Amsterdam zal vestigen.

‘De vestiging van Ikea wordt mogelijk gemaakt door het economische beleid van de gemeente Amsterdam dat eveneens resulteerde in de ontruiming van de Kalenderpanden.’ Waarmee de afzender zich laat raden: de kunstenaars (sic! s!n) van de voormalige ‘broedplaats’ aan het Entrepotdok.

Ikea voelt zich overvallen, laat een woordvoerster weten. De folders zijn zo massaal verspreid, dat het bedrijf de komende week op grote schaal gaat adverteren om te voorkomen dat er zaterdag lange rijen teleurgestelde klanten voor de deur staan. En de anonieme actievoerders zijn nog slecht geinformeerd ook, laat ze weten. Amsterdam wordt helemaal niet de vestigingsstad van het internationale hoofdkantoor. dat wordt Leiden. “We zijn dus betrokken bij iets waaraan we part noch deel hebben.”

Maar Krikke voelt zich niet aangesproken. Ze blijft erbij dat het sneu is voor Ikea en de klanten. En de vraag of ze een dergelijke ludieke actie niet prefereert boven een gewelddadige ontruiming, zoals vorig jaar die van de Kalenderpanden, laat ze liever onbeantwoord.

Jos Verlaan Einde Parool-artikel

Parooljournalist leest eigen krant niet
Op 20 januari verscheen in het Parool het bericht dat Ikea naar of Amsterdam of Delft zou gaan. Hierbij had Amsterdam de eerste keus. Plotsklaps blijkt men toch voor ‘de regio Leiden’ te hebben gekozen. Het paroolartikel is te vinden op de kraken maillijst. [squatnet]


terug

Kalenderpanden roeren staart

  Kalenderpanden roeren staart


Onderstaand artikel is verschenen in de Ravage van 16-3-1. De ravage is te vinden op http://www.antenna.nl/ravage

De oude website van de kalenderpanden is op http://www.kalenderpanden.nl/

Stop invasie bedrijfsleven

IKEA krijgt de rode kaart! De vorig jaar ontruimde Kalenderpanden waren het slachtoffer van torenhoge huizenprijzen en een falende gemeentepolitiek. Twee maanden later deelde de stadsredactie van NRC Handelsblad mee de huur van haar kantoor aan de Paleisstraat niet langer op te kunnen brengen. Wat is er aan de hand dat zelfs de NRC, toch geen liefdadigheidsinstelling, de binnenstad uit ‘gedrukt’ wordt?

De torenhoge grondprijzen maken duidelijk dat er in Amsterdam mensen en bedrijven zijn die teveel geld te besteden hebben. Voor een deel kan dit toegeschreven worden aan het grote aantal buitenlandse investeerders dat Amsterdam aantrekt. In 1999 vestigden zich in Amsterdam 94 buitenlandse bedrijven, voornamelijk uit de VS en Japan. Dit tot volle tevredenheid van de Amsterdamse wethouder van Economische Zaken, Pauline Krikke. Zij is degene die zich bij uitstek inspant om Amsterdam aan te prijzen. Een promotietrip met een dertig-koppige delegatie naar Californië om Amsterdam als ‘Cybercity van Europa’ op de kaart te zetten, is bijvoorbeeld onderdeel van haar campagne. De Amerikaanse computergigant Cisco werd in ieder geval over de streep getrokken. Het Europese hoofdkantoor zal in Amsterdam Zuidoost gevestigd worden. Hiermee is een bedrag van 350 miljoen gulden gemoeid. Dit maakte Cisco voor korte tijd recordhouder, tot het werd gepasseerd door een consortium met onder andere ING-Vastgoed dat voor 500 miljoen gulden het World Trade Center op gaat knappen. Inmiddels heeft een combinatie van ING-Vastgoed en ABN-AMRO aangeboden de hele Zuidas voor twee miljard gulden te kopen. Dergelijke duizelingwekkende bedragen geven aan dat het Amsterdam voor de wind gaat. Zozeer zelfs dat er al van een ‘tweede gouden eeuw’ wordt gesproken. De enorme kapitaalinjectie verandert de stad echter ingrijpend. De schaduwzijden hiervan zijn nog maar nauwelijks onderwerp van discussie of beleid. Sterker nog, het beleid rondom de vestiging van de nieuwe bedrijven zelf is nog steeds een schimmige aangelegenheid.

Historisch decor

In het tijdperk van de globalisering hebben internationaal opererende bedrijven die een nevenvestiging willen openen dankzij de toegenomen communicatiemogelijkheden een ruime keus. Een kantoor dat de belangen van het bedrijf in Europa moet gaan behartigen kan in principe overal gevestigd worden. Landsgrenzen zijn daarbij van weinig belang. Wel kunnen bepaalde regio’s of steden de voorkeur genieten. Het zijn dan ook vooral steden die tegen elkaar opbieden om de nieuwe vestiging binnen te helen. Amsterdam heeft begrepen dat de stad zichzelf actief internationaal moet profileren wil het kans maken de begeerde grote investeerders binnen te halen. Naast een aantal factoren als grondprijs en bereikbaarheid is vooral de vraag of de managers van het bedrijf zich in de nieuwe vestigingsplaats thuis voelen van belang. Want de top van het bedrijf wordt in de regel niet in het land van bestemming geformeerd, maar is onderdeel van een internationaal georiënteerde klasse van managers die zich in Kaapstad of Rio evengoed thuisvoelt als in Londen of Amsterdam, zolang hij prettig kan wonen in een stad met voldoende culturele voorzieningen. Amsterdam presenteert zich internationaal als een stad waar culturele voorzieningen van internationaal formaat gemoedelijk samengaan in het decor van een historische binnenstad. Om dit beeld te benadrukken sponsort de gemeentelijke dienst Economische Zaken onder andere de Sail, de Floriade en het keurige Grachtenfestival voor klassieke muziek. Voor bedrijven die belangstelling tonen voor Amsterdam als mogelijke vestigingslocatie wordt dit repetoir met een aantal meer zakelijke lokkertjes uitgebreid: belastingvrijstellingen voor bedrijven, belastingverlaging voor buitenlandse werknemers en een aantrekkelijk arbeidsklimaat met beperkte loonstijgingen en het laagste aantal ‘stakingsdagen’ in Europa.

Belastingparadijs

De gemeente belooft hiermee niets teveel. Voor de echte kapitaalkrachtigen is Nederland inderdaad een belastingparadijs. Wie dacht dat brievenbusfirma’s voorbehouden zijn aan de Antillen heeft het mis: talloze bedrijven waaronder IKEA, het electro-installatie-concern ABB en de Rolling Stones zijn (via een stichtingconstructie) statutair in Amsterdam gevestigd zonder er daadwerkelijk kantoor te houden. Betreft het een serieuze gegadigde dan is men bovendien ook bereid om na te denken over maatwerk voor de nieuw te vestigen bedrijven in de vorm van ‘aanjaagsubsidies’, het aanleggen van extra infrastructuur en parkeergelegenheid of het afsluiten van een gunstig erfpachtcontract. Hoewel aan de orde van de dag, is hier geen sprake van een uitgesproken gemeentebeleid. Over de wijze waarop men buitenlandse investeerders binnenhaalt is nooit een discussie in de gemeenteraad geweest, laat staan over de gevolgen van deze investeringen. De invloed van de gemeenteraad beperkt zich tot het goedkeuren van erfpachtcontracten die als hamerstukken door de raadsvergaderingen heen gejaagd worden. Door het steeds verder terugtreden van de overheid is ook de controlerende functie van de raad uitgehold. Het is immers weinig zinvol te controleren als er geen middelen meer zijn om te handhaven. Het gemeentelijk grondbedrijf is geprivatiseerd en kan nog slechts in grote lijnen aangestuurd worden. Bestuurders zijn managers geworden die de stad zien als een onderneming die uit louter renderende onderdelen dient te bestaan.

Uitgehold

De keuze om mee te willen concurreren in de wereld van grote bedrijven, mondiale netwerken en snelle geldstromen stelt haar eigen eisen aan de opstelling van de overheid. Zo wordt er ook in kringen van het bedrijfsleven over gedacht. John Chambers, topman van CISCO: ,,De overlegcultuur kan niet snel genoeg inspringen op de veranderingen in de wereld. Tegen de tijd dat de grote massa begrijpt wat er gebeurt, is het te laat. Voor snelle veranderingen hebben zowel landen als bedrijven een charismatische leider nodig.” Een overheid die niet mensen maar bedrijven als uitgangspunt van haar beleid neemt, zal gezien de snelle veranderingen in de mondiale economie flexibel en doortastend op moeten kunnen treden. Dit staat op gespannen voet met de manier waarop de traditionele democratie is ingericht. Dat het Amsterdamse bestuur deze omslag al heeft gemaakt, blijkt wel uit de manier waarop de stadsdelen – ooit geïntroduceerd met het argument het bestuur dichter bij de burgers te brengen – uitgerangeerd worden. Het is meerdere malen voorgekomen dat de centrale stad de vestiging van een groot bedrijf doordrukte terwijl het betreffende stadsdeel hier overwegende bezwaren tegen had, bijvoorbeeld omdat het bedrijf bij voorbaat aangaf geen bijdrage aan het welzijn in het stadsdeel te willen leveren. De rol van de stadsdelen wordt zo uitgehold en teruggebracht tot straten vegen en vuil ophalen. Het nieuwe besturen is dus blijkbaar niet geschikt voor democratische controle. Voor de lobby van de betrokken bedrijven geldt dat uitdrukkelijk niet. Zij schuiven graag bij de vergadertafel aan om de overheid op allerlei manieren van ‘advies’ te dienen. Zo doet de makelaar die in de luxe appartementen in de Kalenderpanden bemiddelt, Boer Hartog Hooft, niet alleen in de handel in huizen. Ze ontwikkelt ook concepten en plannen voor de inrichting van de Zuidas. Als onderdeel van een internationaal opererend makelaarsnetwerk is het kantoor ook bij uitstek op de hoogte van de wensen van multinationals.

Bananenrepubliek

Internationaal opererende bedrijven vestigen zich graag in Amsterdam. Maar willen wij hen wel? De echte belanghebbenden doen het altijd graag voorkomen alsof grote investeringen goed voor iedereen zijn. Zo prijst een bananenrepubliek een nieuwe bananenplantage aan: er is ‘eindelijk werk’ voor de onderbetaalde bananenplukkers. De winst wordt vervolgens doorgesluisd naar een buitenlands moederbedrijf In Nederland is het niet veel anders. Iedere investering die geld in het laatje brengt, wordt gelegitimeerd met het argument van extra werkgelegenheid. Maar wat heb je aan werkgelegenheid als vervolgens je woning onbetaalbaar wordt? Nader beschouwd blijkt de grote instroom van geld vooral verdeling en verdringing te brengen. Deze deling tekent zich ten eerste af op de arbeidsmarkt. De top van de bedrijven wordt in de regel gerekruteerd uit managers die al langer binnen het bedrijf werkzaam zijn. Deze goedbetaalde banen worden dus niet in Amsterdam verdeeld, maar in New York, Tokio of waar het moederbedrijf ook gevestigd mag zijn. Wel wordt er flink geprofiteerd door de vaak kleinere, toeleverende bedrijfjes. Snelle jongens en meisjes uit de reclame. Informatica of internetbranche maken momenteel furore en zorgen er met hun studio’s voor dat bedrijfsruimte in de binnenstad onbetaalbaar is geworden. De rest van de werkgelegenheid die grote investeerders met zich meebrengen zit voornamelijk in de onderkant van de arbeidsmarkt: schoonmaaksters, koeriers, datatypisten, enzovoorts. Ook op de woningmarkt tekent zich een tweedeling af. De huizenprijzen zijn in Amsterdam fors gestegen. In het topjaar 1999 noteerde de Nederlandse Vereniging van Makelaars zelfs een stijging van 24,5 procent. Hoewel men voor een sociale huurwoning nog steeds jaren moet wachten en wat ruimere woningen zelfs voor tweeverdieners onbetaalbaar zijn, wordt er door particuliere bouwers bijna uitsluitend in de allerduurste segmenten gebouwd. Desondanks klagen buitenlandse investeerders nog steeds massaal over het tekort aan woningen voor hun werknemers. De suggestie om dan zelf maar aparte wijken voor het hoger personeel aan te leggen is al meermaals gedaan. Alleen de VVD is tot nog toe een discussie aangegaan die betrekking heeft op de gevolgen van het toegenomen aantal buitenlandse investeerders. Aangezien er een tekort is aan dure woningen voor buitenlandse werknemers werd voorgesteld hier een deel van de sociale woningvoorraad aan op te offeren: mensen die echt wat in de stad te zoeken hebben moeten immers meteen aan de slag kunnen.

Sponsoring

Maar het is niet alleen de instroom van geld en hoge inkomens die het leven in Amsterdam moeilijk maken. Het is ook de houding van de bedrijven zelf die er voor zorgt dat de stad een steeds gedeelder karakter krijgt. Hoewel veel nieuwkomers de publieke en culturele voorzieningen in Amsterdam van belang vinden, zijn er maar weinig die vervolgens ook van plan zijn hierin te investeren. Wat er wel in Amsterdamse voorzieningen geïnvesteerd wordt, is meestal een verlengde van het bedrijfsbelang. Zo sponsort CISCO de internationale school, voor de kinderen van de nieuwe topmanagers, en riep zij de CISCO Networking Academy in het leven. Met de bedoeling om zich in de toekomst van voldoende gekwalificeerd personeel te kunnen voorzien biedt deze instelling middelbare scholen geld en programmatuur aan voor de informaticalessen. De scholengemeenschap Esprit-Berlage en het Christiaan Huygens College mochten als eerste meedraaien in het pilot-project van deze door wethouder Krikke geadviseerde instelling. Dergelijke particuliere initiatieven, waarbij voor eigen werknemers voorzieningen gerealiseerd worden waarin de overheid niet voorziet, zijn een voorbeeld van de tweedeling die grote buitenlandse investeerders met zich meebrengen. Goed verzorgde voorzieningen voor hen die zich onder de vleugels van een kapitaalkrachtig bedrijf bevinden en een minimale, door de overheid verstrekte voorzieningen voor hen die voor het bedrijfsleven uitwisselbaar zijn.

Moratorium

De gemeenteraad, die haar blikveld heeft laten beperken tot het aanschaffen van straatmeubilair, knort van tevredenheid. Voor politici lijken hun toegenomen budgetten nu nog een feest waar je de luxe bestrating en nostalgische lantaarnpalen voor kunt kopen die Amsterdam een Anton-Pieck achtige historische sfeer geven. Maar met het oppoetsen van decorstukken is de zaak niet afgedaan. Het centrum van de stad is onbetaalbaar geworden, wonen en cultuur worden de stad uitgedrukt. Alleen grote winkelketens en dure speciaalzaken kunnen zich nog handhaven. Het is elite- of massacultuur, voor andere vormen die niet bij voorbaat het hoogste rendement willen behalen is geen ruimte. Wij weigeren een stad te accepteren die alleen wordt ingericht op basis van de koopkracht van de meestbiedende. Weg met de multinationals, hun geld brengt ongeluk. Het enkel op economische groei gebaseerde gemeentelijke beleid heeft de stad al genoeg gekost. De Kalenderpanden waren slechts een van de vele slachtoffers van deze politiek. Het is hoog tijd voor:

  • Teruggave van de Kalenderpanden
  • Het instellen van commercie vrije zones
  • Een gemeentelijk beleid dat ruimte biedt aan de uiteenlopende groepen mensen die in Amsterdam wonen.
  • Betaalbare woningen en bedrijfsruimten.

Zolang bovenstaande punten niet zijn gerealiseerd, eisen wij een moratorium op de vestiging van nieuwe buitenlandse bedrijven. Het meest recente voornemen een Europees kantoor in Amsterdam te openen komt van IKEA. Wij hebben IKEA meegedeeld dat we zullen proberen een dergelijk moratorium af te dwingen en hebben hen afgeraden naar Amsterdam te komen.

Keerpunt Kalenderpanden!


Kraken in Hoorn

  Kraken in Hoorn


Bovenwoning in Hoorn gekraakt. In Hoorn hebben wij krakersters op dezelfde dag als de herdenking van de FebruariStaking 25 feb. een bovenwoning gekraakt. Na een mislukte kraak aan het Keern enkele weken daarvoor lukte het aan het Nieuwe Noord (binnenstad) wel. De woning stond volgens de buurt al zeker twee jaar leeg.

De smeris kwam na herhaaldelijk bellen eindelijk leegstand konstateren. Ze probeerden de krakersters onder druk te zetten door te stellen dat kraken verboden is en dus strafbaar. Op die manier stelde de smeris dat ze het recht hadden om een naam te krijgen. De krakersters gaven aan dat kraken niet strafbaar is en zij volledig in hun recht staan, waarop de smeris vertrekt.

Na twee dagen krijgen we een oprotbrief van de eigenaar, Leon Properties BV een damesmode zaak die onder de woning zit. Deze wordt door een deurwaarder op agresieve wijze aangeboden. De man slaat met een zwaar voorwerp op de deur en probeert zo toegang tot de woning te krijgen. Dit lukt hem niet, waarna hij de brief onder de deur schuift. Een van de krakersters die vanuit een raam boven de boel in de gaten houdt wordt hierna door de reeds gereed staande knokploeg uitgelachen. We zijn nu drie weken verder en er is niks meer gebeurt. De buurt is erg blij met de kraak en van de eigenaar hebben we na de oprotbrief ook niks meer gehoord.

Kraakgroeten,

DeNN15.

[squat!net]


Villa Kraaksteen wordt ontruimd voor belegger Buijs

  Villa Kraaksteen wordt ontruimd voor belegger Buijs


persbericht Nijmegen, 16 maart 2001

Villa Kraaksteen wordt ontruimd voor belegger Buijs

Vandaag is het vonnis van 9 maart aan ons betekend, waarin de pre-sident van de recht-bank in Arnhem heeft bepaald dat we binnen drie dagen Villa Kraaksteen moeten verla-ten. We zullen het pand niet vrijwillig verlaten. We zijn immers niet van plan mee te werken aan de manier waarop de Nijmeegse belegger Buijs met onroerend goed omgaat. Bovendien vinden we het belachelijk dat de rechter ons slechts 3 dagen geeft om nieuwe woonruimte om te zoeken. Dit na twee jaar gedogen door Buijs en jarenlange leegstand van het pand.

Villa Kraaksteen werd op 21 januari 1999, na jarenlange leegstand, gekraakt. In 1996 was eigenaar Atrium – één van de vele beleg-gingsvehikels van Joris Buijs – er een illegale verbou-wing begon-nen. Men wilde in het pand 25 studentenka-mers bouwen, wat niet in overeenstem-ming was met het bestemmingsplan en waar geen vergun-ningen voor waren. Atrium antedateer-de huurcontracten, maar de gemeente legde de bouw stil. Enige tijd is het pand be-woond ge-weest door enkele kra-ak-wach-ten.

Inmiddels heeft Buijs sinds onze kraakactie al vijf keer gesteld dat hij wilde gaan verbouwen en verhuren. Nooit is het er van gekomen. Nu heeft hij een bouwvergunning, maar geen huurder. Dat hoeft ook niet: dergelijke kantoorruimte is er om leeg te staan in afwachting van een huurder. We hebben ook al eens eerder een kort geding gehad. Dat werd echter weer snel door Buijs ingetrokken, toen bleek dat hij geen enkel belang had bij een ontruiming.

Ook ons heeft Buijs altijd gezien als kraakwachten. Wij zijn ech-ter niet van plan naar de pijpen van deze belegger te dansen. We hebben het pand juist gekraakt om te protesteren tegen de langdu-rige leegstand en aan te geven dat dergelijke panden er zijn om betaalbaar en leefbaar bewoond te worden. Wij zijn er ook bepaald niet van overtuigd dat het pand, na een eventuele verbouw, ge-bruikt zal gaan worden. Buijs heeft in Nijmegen vele duizenden vierkante meters kantoorruimte leeg staan. Sommige van dergelijke panden worden bewoond door een enkele kraakwacht. De panden staan te wachten op het hoogste rendement-moment. Vergelijk ook de ma-nier waarop door het ‘Buijs-bedrijf’ Anthe wordt om gegaan met panden aan de Nijmeegse Ziekerstraat en door Ace-Holland (ook Buijs) met de kantoor-kolos aan het Mariënburg/Tweede Walstraat. Inzet voor de ‘Buijs-groep’: niet het (op redelijke termijn) ge-brui-ken van deze panden. Men beoogt ‘slechts’ het maken van een mil-joe-nen-winst op termijn. (vgl. ook De Gelderlan-der van 7 decem-ber 2000 daar-over).

Juist omdat we ons willen verzetten tegen zo’n manier van met onroerend goed en de stad omgaan hebben we ‘De Villa’ gekraakt. Juist daarom zijn we ook niet van plan in te gaan op een aanbod van Buijs, aan één van ons, om in één van zijn bedrijfspanden (met pantry, dat wel!) als kraakwacht te gaan wonen. Vanwege die weige-ring meent de rechter nu dat het redelijk is om ons binnen drie dagen op straat te zetten.

Wij vinden dat niet redelijk en de plannen van Buijs niet aan-vaardbaar. We zullen dan ook niet vrijwillig weg gaan!

STOP BELEGGER BUIJS, PANDEN ZIJN ER OM IN TE WONEN!

BINNEN DRIE DAGEN OP STRAAT, VERGEET HET MAAR!!

[squat!net]


Tags:

WAAR KRAKEN TOERISME WORDT

  WAAR KRAKEN TOERISME WORDT

 


(de Volkskrant, zaterdag 10 maart 2001, tekst Caspar Janssen)

Amsterdam werd het afgelopen halfjaar opgeschrikt door Zuid-Europese feestkrakers die grote sloopblokken bezetten. Zelden was de overlast zo groot. Ook ‘reguliere’ krakers zitten met het verschijnsel in de maag. Het zelfcorrigerende vermogen van een anarchistische beweging. ‘Die Polen zeiden tegen die Basken: we houden het hier wel rustig, hè.’

Een regenachtige avond in de Amsterdamse Pijp, alweer zo’n drie maanden geleden. Vanachter de ramen van een oer-Hollands café kijken bezoekers verbaasd en geamuseerd naar groepjes voorbij sjokkende Spaanse, Italiaanse en Portugese krakers. Het is de kracht van de herhaling; na een uur zijn alle variaties op het thema boos en onbegrepen, wel zo’n beetje gepasseerd. Zelfs de gedwee meelopende natgeregende honden lijken zich de avondwandeling anders te hebben voorgesteld; ook zij houden hun blik strak op de stoep gericht en hun staart tussen de benen. De Zuid-Europeanen zijn op weg naar het even verderop gelegen kraakcafé Molli, om daar in gelijkgestemdheid bijeen te zijn. Ze komen van een groot complex te slopen woonblokken in de Tolstraat, de Lutmastraat en het Hendrik de Keijserplein, waar ze, 250 man/vrouw sterk, een paar maanden eerder waren ingetrokken.

Dat hebben de buurtbewoners geweten. Zelfs de meest welwillenden onder hen vroegen zich af of de grens tussen activisme en alcohol- en drugstoerisme hier niet was vervaagd, zoniet verdwenen. ‘Ach meneer, wat zal ik zeggen: het was heel erg’, zegt mevrouw Grave, die aan het Hendrik de Keijserplein woont en aan de achterkant uitkijkt op zowel de lange rij slooppanden van de Tolstraat als die van de Lutmastraat. `In de eerste plaats: die muziek. Dat begon ‘s avonds en ging dan de hele nacht door. De meeste mensen hier hebben hun slaapkamer aan de achterkant, die sliepen de hele nacht niet. Wij zijn allemaal mensen die beschroomd zijn om de politie te bellen, toch heeft iedereen het wel een keer gedaan. Maar de politie kon blijkbaar ook niet veel doen.’ En dan die honden. `Het leek wel of ze allemaal een hond hadden. Overal lag hondenpoep. Het lijkt onbelangrijk, maar ik was er de hele tijd mee bezig. Ik ben gepensioneerd, heb last van mijn rug en ben slecht ter been, dus als ik poep mee naar binnen liep, duurde het uren voordat alles weer schoon was. Hier beneden in het trapportaal liggen twee matjes, dus als een van de kinderen van andere bewoners in de poep was getrapt, stonk de hele trap ernaar en moest je die matjes weer schoonmaken.’ ‘s Ochtends blaften de honden achter het huis, ‘s avonds aan de voorkant en ‘s nachts voor én achter. Mevrouw Grave: `Overdag waren die honden vaak alleen, dus die bleven maar blaffen. ‘s Avonds stonden de krakers met hun honden hier op het plein, voordat ze uitgingen. En ‘s nachts kwamen ze terug. Ik heb ze weleens weggewuifd als ze weer onder mijn raam stonden. Dat hielp dan even, maar een moment later stonden ze er weer.’ De speeltuin op het Hendrik de Keijserplein werd praktisch onbruikbaar omdat de honden ook daar hun behoefte deden. En een medewerkster van kindercrèche Kiekeboe, die grenst aan de sloopblokken, zegt: ‘Wij moesten de kinderen binnenhouden. Wij hebben hier achter een eigen binnenplaatsje, maar daar liepen voortdurend honden op en omheen.’

Mevrouw Grave is iemand die gewend is aan redelijk overleg. Ze sprak de krakers dan ook weleens aan. ‘Maar ja, ze verstonden me niet. Het waren voor 95 procent Spanjaarden, Italianen en Duitsers. Een hele internationale onderneming, meneer.’ Het is jammer, vindt ze. Van haar hadden de woningen helemaal niet afgebroken hoeven te worden. ‘Ze hadden ook kunnen renoveren, maar dat was blijkbaar te duur. Het is pas echt sneu voor al die bewoners die eruit moesten. Daarover heb ik niets gehoord in de media. Ik was er niet tegen geweest als de krakers de sloop hadden kunnen voorkomen. Als ze zich een beetje hadden gedragen, hadden ze best mijn sympathie gehad.’ Maar dat zat er helaas niet in. Mevrouw Grave: ‘Het waren zulke jonge mensen, zulke jonge meisjes ook. Ik vroeg eens aan zo’n meisje, een Duitse, waarom ze hier nou was. Ze was een beetje onder invloed aan het dansen op straat. Ze zei: ” Ik voel me zo vrij in Holland. Hier kan alles.” Dat denk ik toch: dat is een misverstand.’ Mevrouw Grave is nog mild. Een politiewoordvoerder zegt: `Het regende klachten van buurtbewoners. Over hondenoverlast, over lawaai en over bedelen op straat.’ En een woordvoerster van het stadsdeel zegt: ‘Wij hadden niet de indruk dat het echt een beweging was, er zat bij de meesten niet veel ideologie achter. Het leek meer te gaan om lekker vrij wonen. Voor de buurtbewoners was dat heel vervelend. De krakers maakten veel lawaai, vaak met de ramen open. Op een van de benedenverdiepingen hadden ze zelfs een soort café geopend.’

De panden werden half december ontruimd en Het Parool tekende uit de mond van een kraker op: ‘Het is belachelijk om ons voor de kerst op straat te gooien, na vier maanden. Maar niet getreurd, we hebben wel iets om weer door te feesten.’ Niet zo vreemd dat de nog net-burgemeester Patijn later op stadszender AT5 zei dat het leek alsof de Zuid-Europese krakers slechts in Amsterdam waren in het kader van een goedkope vakantie. Het is inderdaad de vraag wat de Zuid-Europeanen beweegt om midden in de winter naar Amsterdam te komen, een pand te kraken, er ‘okupa’ op te schilderen, het gemeentebestuur streng – in het Spaans of Engels – ter verantwoording te roepen om het vervolgens op een feesten te zetten. Het is ook de vraag of de `reguliere’ kraakbeweging zo blij moet zijn met dit type `internationale solidariteit’. Alex van Veen, een van de twee redacteuren van actieblad Ravage, denkt van niet. En ook hij vroeg zich of waarom Amsterdam in de winter nou zo aantrekkelijk was voor de Zuid-Europeanen. `Het is hier koud, ze hebben geen geld, dus ik zou het in hun plaats wel weten. Ik heb, ten tijde van de Tolstraat, weleens nagevraagd waarom ze hier waren. Dan kwam het antwoord toch vaak niet verder dan: vanwege de dope-cultuur.’

Het valt nog niet mee om de Zuid-Europese krakers terug te vinden. Juist veel kraaktoeristen hebben de stad, zoals het toeristen betaamt, inmiddels verlaten, de anderen hebben zich over de stad verspreid.

Bij kraakcafé Molli voelen Jan en Sanne de bui al hangen bij de vraag naar de Spaanse en Portugese krakers uit de Tolstraat. `Je hebt krakers in alle soorten en maten’, zegt de tweede ontwijkend. Maar in tweede instantie wil Jan best bemiddelen. Een eerste poging mislukt. Een beoogde groep laat weten `eigenlijk te weinig betrokken’ te zijn en `niet goed voorgelicht’. Een paar dagen later meldt Carlos (26) telefonisch dat hij graag wil praten, al was het maar om het negatieve imago van buitenlandse krakers wat bij te stellen. De Madrileen Carlos woont in een pas gekraakt pand in Amsterdam-Oost, samen met de Canadese Julie (22), de Fransman X. (32), de Duitser Martin (30) en de Nederlandse Linda (24). De exacte locatie van het pand, waar spiralen voor het raam hangen, willen ze liever niet in de krant; ze hebben al genoeg problemen met de agressieve eigenaar, een keiharde speculant, aldus Martin.

Praten met krakers is doorgaans als het ondergaan van een verbaal ideologisch bombardement. Het goede nieuws daaraan is in dit geval dat je deze internationale groep moeilijk kunt rekenen tot de feestkrakers. Zo blijkt Carlos een rustige, serieuze jongen die overdag de post rondbrengt, probeert Nederlands te leren en vooral in Amsterdam is, zo zegt hij, om te leren van de `hoge organisatiegraad’ van de Nederlandse kraakbeweging. Hij kraakt al zeven jaar, in verschillende landen. Voor de anderen geldt min of meer hetzelfde. Waarom er nu juist zo veel Spaanse krakers naar Amsterdam komen? `Omdat de repressie in Spanje in korte tijd snel is toegenomen’, meent Carlos. `De kraakwet is daar in een paar jaar tijd twee keer aangepast. Het komt erop neer dat je een gevangenisstraf van een halfjaar riskeert als je kraakt. Vooral in Baskenland is het zwaar. Als je daar in een kraakpand woont, word je bijna automatisch gezien als ETA-sympathisant.’ Maar is zijn aanwezigheid dan niet juist nodig is op de plaats waar het onrecht het grootst is, in dit geval dus in Spanje? Dat is een verkeerde vraag, vindt het collectief. Carlos: `Onder de oppervlakte is hier ook genoeg mis.’ Linda: `We vechten tegen de globalisering. Dat kan heel goed vanuit Amsterdam.’ Martin: `Het Europa van de open grenzen is bedacht vanuit economische motieven. Wij willen een sociaal Europa.’ Carlos: `Door Europa is het mogelijk om vrij te reizen en te werken waar je wilt. Wij maken daarvan gebruik. Dan weer een paar maanden hier, dan weer daar. Dat is een consequentie die de bedenkers van een verenigd Europa blijkbaar niet hadden voorzien.’

Over de misdragingen in de Tolstraat en de Lutmastraat – het waren vooral de Portugese, niet politieke punkers die zich daaraan schuldig maakten – zijn de meningen verdeeld. Martin, resoluut: `Dat was lompenproletariaat. Als ik daar had gezeten en ik had een drugsdealer gezien, dan zou ik hem het liefst hebben weggeslagen.’ Linda: `Ook andere krakers daar waren geïrriteerd. Een paar mensen die er woonden hebben nog een paar weken bij mij in huis gezeten omdat ze er niet meer tegenkonden. Zij werden ‘s nachts wakker van geluiden op het dak. Bleek dat de buren een gat in de muur probeerden te maken om spullen te stelen.’ Carlos, lichtelijk geërgerd: `Maar dat was een minderheid. Mensen zonder perspectief. Er zaten 250 mensen, dan is het moeilijk om je te organiseren. Maar het had best nog wat kunnen worden. In de Kalenderpanden was het in het eerste jaar ook een chaos. Daarna begonnen de activiteiten en na vier jaar was het een groot, sociaal centrum in Amsterdam. De helft van de Amsterdammers was toen tegen ontruiming.’

Het is waar dat, zoals de Duitser Martin zegt, hun collectief behoort tot de grote groep jonge Europeanen die de laatste jaren om uiteenlopende redenen naar Amsterdam komt. Vaak ook om te studeren of te werken. Zelf werkt Martin parttime bij een IT-bedrijf En zo zijn er volgens hem velen. `Je kunt wel allerlei grote, internationale bedrijven naar Amsterdam halen, maar vergeet dan niet dat daar ook een heleboel medewerkers bijhoren die allemaal moeten wonen. Het is simpelweg onmogelijk om als nieuwkomer met weinig geld, in Amsterdam op een legale manier woonruimte te vinden.’ `Dat klopt’, zegt Oscar, een kraakveteraan die lang actief was bij het Spekulatie Onderzoeks Kollektief (SPOK) en momenteel onder meer betrokken is bij [squat!net]. `Zeker de helft van de mensen die zich nu melden bij de kraakspreekuren is van buitenlandse afkomst. Het zijn vaak de mensen die werken bij de helpdesks van computerbedrijven of internetproviders. Ik bedoel: de gemeente haalt wel IT-bedrijven naar binnen, maar de mensen die daar komen werken hebben geen toegang tot de woningmarkt.’ Het verschijnsel van buitenlandse krakers bestaat overigens al langer, aldus Oscar. `In de jaren negentig had je de Joegoslaven, de Britten en de Ieren, later de Polen en de Tsjechen, nu zijn het veel Spanjaarden en Italianen. Voor ons is het altijd weer de vraag: hoe serieus zijn deze mensen en in hoeverre willen ze later weer actief worden om anderen te helpen. Van een grote groep Joegoslaven die begin jaren negentig aan woonruimte is geholpen, hebben we later weinig meer teruggezien in de kraakbeweging. Maar een aantal Polen en Tsjechen blijft wel actief. En ook onder de Spanjaarden en Italianen zitten actieve, serieuze mensen.’

Blijft het dilemma: wat te doen met feestkrakers? Een eeuwig probleem voor een beweging die de bestaande orde afwijst, veelal anarchistische principes aanhangt en daarom moeite heeft om te selecteren bij de poort. Die ene keer dat er toch een poging tot ordening werd gedaan, eind jaren tachtig, liep de situatie volledig uit de hand. Een groep zwaar ideologisch gekleurde `stalinistische’ krakers probeerde toen een groep anarchistisch getinte `grutters’ in bedwang te krijgen, maar deed dat zo gewelddadig dat uiteindelijk de volledige kraakbeweging implodeerde.

`Het probleem is inderdaad niet nieuw’, zegt Oscar. `In de jaren zeventig hingen de serieuzere activisten in de Nieuwmarktbuurt al affiches op met de tekst: `This area is no camping.’ Wat betreft de Tolstraat: daar zaten mensen tussen die zich nergens wat van aantrokken. Een deel van deze groep kraakte ondertussen ook wild in Amsterdam-Oost, in de Reinwardtstraat. Daaraan kwam geen kraakspreekuur te pas. Het gevolg was een grote cultuurbotsing met de buurt.’ Sowieso hebben krakers uit Zuid-Europa een wat andere stijl dan de Nederlandse, aldus Oscar. `In Spanje zijn ook de serieuze krakers strijdlustiger, minder bureaucratisch. Omdat de repressie daar behoorlijk is, kraken ze vaak met grote groepen en met veel spektakel. Dat lijkt me daar ook wel slim.’

Oscar weet uit ervaring hoe het draagvlak van de kraakbeweging makkelijk verpest kan worden door wangedrag van afzonderlijke groepen. `Ik woon in Amsterdam-West. Aan de Slatuinenweg in De Baarsjes was een tijd geleden een groot pand gekraakt door, inderdaad, Zuid-Europeanen. Die bezorgden de buurt grote overlast. Toen het pand werd ontruimd was de opluchting groot. Een paar weken geleden hebben we het huis, met andere mensen, opnieuw gekraakt. De buurt was in rep en roer, de mensen dachten dat het hele gedoe weer opnieuw begon. Iedereen is nu bezig de buurt gerust te stellen. De mensen van het kraakspreekuur hebben zelfs toegezegd om zelf te ontruimen als er sprake is van overlast.’ `Je lost de problemen met overlast nooit helemaal op’, erkent hij, `maar je kunt wel iets doen. Je kunt bijvoorbeeld bij de voorbereiding van een kraak serieuze mensen betrekken. In de Tol- en Lutmastraat was de groep veel te groot. Daar was geen schifting mogelijk; iedereen die een deur intrapte was binnen. De gemeente kan daarvan ook iets leren: ze moet nooit zo veel sloopblokken tegelijk creëren. Dat levert bijna altijd problemen op.’ Wat hij maar wil zeggen: in kleinere kring willen krakers nog weleens zelfcorrigerend optreden. `Ik weet dat een paar Basken die in de Tolstraat zaten, kwamen logeren in een pand in de Staatsliedenbuurt. De Poolse krakers aan de overkant kwamen prompt naar buiten en zeiden: “Hallo, we houden het wel rustig hier, hè, we willen hier geen Tolstraattoestanden.” En dat hielp.”

Oscar ([squat!net]) heeft er moeite mee dat de overlastperikelen het zicht ontnemen op het feit dat kraken nog wel degelijk een functie heeft, namelijk: het houden van druk op de ketel. `Speculanten weten dat ze het gevaar lopen dat een pand gekraakt kan worden als het een jaar lang niet in gebruik is. Veel ambtenaren bij de gemeente erkennen dat ook. Een mooi voorbeeld: begin jaren negentig hebben we een leegstaand speculatiepand gekraakt in De Gouden Bocht op de Herengracht. De eigenaren in de buurt schrokken zich rot; binnen een etmaal hebben ze toen aan dertig kraakwachten onderdak geboden in de omringende huizen.’ Zeker, hij weet dat bij veel Amsterdammers inmiddels het beeld bestaat van buitenlanders die, weliswaar onder geschreeuw van revolutionaire leuzen, domweg voordringen op de woningmarkt. `Maar dat is een onzinbeeld. Die huizen staan leeg en zijn ongebruikt: Ze onttrekken geen woningen aan het bestand. Je kunt ook zeggen: de Spaanse woningzoekenden zijn ten minste mondig, die bevechten hun plek in de stad.’

Twee weken geleden: een ontruiming in de Amsterdamse Van Ostadestraat. Het vrij onaanzienlijke pand was een maand of zeven daarvoor gekraakt en werd sindsdien bewoond door een groep Spanjaarden. De omwonenden hadden een stenciltje in de bus gekregen waarin de krakers onder meer meldden dat ze graag wilden blijven en hoopten in de toekomst `sociale activiteiten’ te gaan ontplooien. De overlast was tot nu toe beperkt gebleven tot wat geroep op straat en getimmer in de avond. En nu dan de ontruiming. De krakers zijn er vroeg bij – of nog laat op; rond zeven uur in de ochtend wordt de buurt gewekt door luid geschreeuw. Enkele sympathisanten verzamelen de vuilniszakken uit de buurt. Om negen uur is de groep aangegroeid tot zo’n vijftig. De krakers houden toespraken en juichen elkaar toe. Als een volleerde Fidel Castro oreert een jongen met een hoge oranjezwarte gebreide muts over revolutie en internationale solidariteit. Jammer alleen dat zo weinig mensen Spaans verstaan.Omwonenden kijken, uit het raam hangend, geamuseerd of lichtelijk geërgerd toe; de revolutie zal niet beginnen in de Van Ostadestraat. Als de politie, na lang wachten – de stemming dreigde al in te zakken – eindelijk komt, loopt de situatie nog behoorlijk uit de hand. Een omstander wordt, volgens de krakers, in elkaar geslagen. Een kraker – de orerende `Fidel Castro’ – wordt gearresteerd. In de woning wordt de inhoud van de vuilniszakken aangetroffen.

Vorige week zondagmiddag: het pand wordt herkraakt. De krakers pakken het nu wat serieuzer aan; ze gaan de buurt af, bellen aan en leggen uit waarom ze terug zijn, uiteraard begeleid door een stenciltje. Een Spaanse jongen – niet het type kraaktoerist -legt nog eens uit dat ze heus niet alleen voor de lol bezig zijn. Twee dagen later wordt het pand opnieuw ontruimd. Een van de avonden daarna treffen we een ontredderde huiseigenaar aan voor zijn pand. Met een bewaker, die een nieuwe herkraak moet zien te voorkomen. Groepjes krakers zijn al een paar keer langsgeweest, zegt hij, onder het roepen van: `Wacht maar, we krijgen je nog wel.’ Nee, geeft hij toe, echt handig heeft hij het niet aangepakt. Hij had de verbouwing te lang laten stilliggen, naar eigen zeggen omdat hij moest wachten op de aannemer. En hij had de pech dat het huis al langer in de gaten werd gehouden door krakers, omdat het in twee jaar tijd vier keer van eigenaar was gewisseld en nauwelijks werd bewoond. `Maar ik ben geen huisjesmelker’, stelt hij verontwaardigd. Hij kocht het pand in juli 1999, vanwege gezinsuitbreiding, zegt hij; zijn woning elders in Amsterdam was te klein voor een gezin met twee kinderen. De bedoeling was om de helft van het pand in de Van Ostadestraat te gaan bewonen en om de rest te verkopen. Goed, daarop zou hij winst kunnen maken en hij zou op die manier woningen aan de sociale huursector onttrekken, maar dat is niet illegaal en past zelfs in het gemeentelijke beleid om meer woningen te creëren voor de middenklasse. Hij heeft nu besloten, zegt hij, om het hele pand weer te verkopen. `Ik ben het moe. Het ergste is nog dat ik nu ook in de media wordt afgeschilderd als huisjesmelker. Mijn moeder heeft een abonnement op Trouw. Vorige week belde ze helemaal overstuur op; hadden ze een persbericht van de krakers bijna letterlijk overgenomen. Het wordt me echt te gek.’

De naam van mevrouw Grave is op haar verzoek gefingeerd.

http://www.volkskrant.nl/

(de Volkskrant, zaterdag 10 maart 2001, tekst Caspar Janssen)

Naar aanleiding van dit artikel is er een weinig verheffende diskussie ontbrandt in het kraakcircuit welke na te lezen valt via http://www.dvxs.nl/~skwot (maart 2001)

volkskrant

 


ontruiming: 3 dagen na betekening

  ontruiming: 3 dagen na betekening


Arrondissementsrechtbank te Arnhem Sector civiel recht

Zaak/ rolnummer. 71083 l KG ZA 01-75 Datum uitspraak: 9 maart 2001

Vonnis

in kort geding

in de zaak van

de besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid ATRIUM VASTGOED NIJMEGEN B.V., gevestigd te Nijmegen, eiseres bij dagvaardingen van 8 februari 2001 en 21 februari 2001, advocaat mr. W.Th.A. Kampschreur te Nijmegen,

tegen

1. XXXXXXX, wonende te Nijmegen, gedaagde , gemachtigde. xxxxxxx te Nijmegen,

en

2. XXXXXXX, wonende te Nijmegen,

3. ALLE OVERIGE PERSONEN DIE VERBLIJVEN IN HET PAND, STAANDE EN GELEGEN AAN DE BERG EN DALSWEG 122 TE NIJMEGEN,

gedaagden, niet verschenen.

Eiseres wordt hierna aangeduid als Atrium en gedaagden tezamen als de krakers en gedaagde 1 afzonderlijk als xxxxxxx en gedaagde 2 afzonderlijk als xxxxxxx. Het verloop van de procedure

Atrium heeft de krakers ter zitting in kort geding doen dagvaarden, waarbij zij op 8 februari 2001 de dagvaarding heeft uitgebracht tegen xxxxxxx en de krakers en op 21 februari 2001 deze dagvaarding nogmaals heeft uitgebracht tegen xxxxxxx. Bij mondelinge conclusie van eis is gevorderd als staat weergegeven in de dagvaardingen. Van de krakers is alleen xxxxxxx, in persoon en bij gemachtigde, ter zitting verschenen. De overige krakers zijn noch in persoon noch vertegenwoordigd door een procureur ter zitting verschenen. xxxxxxx heeft geconcludeerd tot weigering van de gevorderde voorzieningen. De advocaat van Atrium en de gemachtigde van xxxxxxx hebben de zaak bepleit overeenkomstig de door hen overgelegde pleitnotities – Daarbij zijn producties in het geding gebracht. Tenslotte hebben partijen vonnis verzocht.

De motivering van de beslissing ten aanzien van xxxxxxx en de overige, niet verschenen krakers De dagvaardingen zijn op de juiste wijze uitgebracht en tevens is van het exploot van de dagvaarding een uittreksel bekend gemaakt in “De Gelderlander”, editie Nijmegen. Gedaagden zijn derhalve op de juiste wijze opgeroepen ter zitting te verschijnen. Ook aan de overige voor de dagvaarding voorgeschreven formaliteiten is voldaan met uitzondering van het bepaalde in artikel 5a Rv. de vermelding in het exploot van de dagvaarding dat bij verschijning vast recht zal worden geheven, alsmede de hoogte daarvan- Uit artikel 91 Rv blijkt echter dat deze bepaling niet is voorgeschreven op straffe van nietigheid. De omstandigheid dat gedaagden niet zijn verschenen, leidt ook niet tot de conclusie dat de dagvaardingen daarom nietig verklaard moeten worden, aangezien het ontbreken van deze vermelding gedaagden er zeker niet van zal hebben weerhouden ter zitting te verschijnen. Zij zijn niet in hun belangen geschaad door het ontbreken van de mededeling over het vast recht.

Overeenkomstig het verzoek van Atrium wordt daarom verstek verleend tegen xxxxxxx en de overige, niet verschenen krakers. Als onweersproken staat tussen Atrium, xxxxxxx en de niet verschenen krakers vast wat door Atrium in de dagvaarding is gesteld. Het gevorderde komt voorshands niet onrechtmatig of ongegrond voor, zij het dat de gevraagde voorzieningen worden toegewezen op een wijze als hierna beschreven. Als de in het ongelijk gestelde partijen zullen xxxxxxx en de niet verschenen krakers in de kosten van deze procedure worden veroordeeld, eveneens op een wijze als hierna beschreven. De motivering van de beslissing ten aanzien xxxxxxx

Ook ten aanzien van xxxxxxx is het exploot van de dagvaarding op de juiste wijze uitgebracht, maar voldoet de dagvaarding niet aan alle voorgeschreven formaliteiten, omdat ook in het exploot ten aanzien van xxxxxxx geen mededeling is gedaan als bedoeld in artikel 5a Rv. Zoals hiervoor reeds is overwogen is dit artikel echter niet voorgeschreven is op straffe van nietigheid. Nu Atrium voorts heeft aangeboden om het vast recht van xxxxxxx te zullen dragen, heeft zij het verzuim conform de regels van de redelijkheid en billijkheid hersteld.

Door xxxxxxx is voorts aangevoerd dat de dagvaarding door het gestelde onder punt 12 onbegrijpelijk is. De president ziet het gestelde onder dit punt echter als ten aanzien van xxxxxxx niet ter zake doende mededelingen, waardoor xxxxxxx geenszins in zijn belangen is geschaad. Voorts concludeert de president dat de dagvaarding ook overigens is toegespitst op de groep krakers als geheel. Nu tussen partijen echter niet is betwist dat het onderhavige geding dient te worden toegespitst op de gedaagde in dit kort geding, xxxxxxx, wordt de dagvaarding dan ook in die zin gelezen. xxxxxxx wordt ook hierdoor niet in zijn belangen geschaad.

Ten aanzien van de feiten

Op grond van de stellingen van partijen en de inhoud van de producties -alles voor zover niet dan wel onvoldoende weersproken- staat voorshands het volgende vast.

a. Atrium heeft eind 1995 de eigendom verworven van het pand Berg en Dalseweg 122 te Nijmegen. Atrium wilde in het pand een kamerverhuur bedrijf beginnen, maar zij heeft de verbouwing in 1996 al moeten staken omdat een en ander in strijd met het vigerende bestemmingsplan bleek te zijn. Overleg met het college van Burgemeester en Wethouders (B&W) heeft er in geresulteerd dat B&W zich bereid hebben verklaard mee te werken aan een bestemmingsplanwijziging.

b. Het pand is vervolgens door Atrium als opslagplaats gebruikt en er heeft enige tijd een kraakwacht in gewoond. Eind 1998 is het pand betrokken door een groep krakers en begin 1999 heeft xxxxxxx, eveneens als kraker, het pand betrokken.

c. Bij brief van 16 januari 1999 heeft Atrium de krakers, waaronder xxxxxxx, formeel aangesproken over het onbevoegde en illegale gebruik van haar eigendom. Atrium heeft zich bereid verklaard het kraken tijdelijk te gedogen, echter onder bepaalde voorwaarden. Eén van die voorwaarden was dat, indien zich een koper of huurder voor het pand zou aandienen, dan wel Atrium toestemming zou verkrijgen om vooruitlopend op dan wel in het kader van een bestemmingsplanwijziging het pand in te richten en te exploiteren als kamerverhuurbedrijf enl of kantoorruimte en/of voor bijzondere doeleinden, Atrium het gebruik van het pand door de krakers binnen één maand na aanzegging beëindigd wilde zien.

d. Bij brief van 29 december 2000 heeft Atrium de krakers verzocht het gebruik van het pand voor of uiterlijk op 1 februari 2000 te beëindigen – De vertegenwoordiger van de krakers heeft bij brief van 8 januari 2001 aan Atrium laten weten geen aanleiding te zien op de aanzegging tot beëindiging in te gaan.

Het geschil

1. Atrium vordert, kort gezegd, in deze procedure de ontruiming door xxxxxxx van het pand Berg en Dalseweg 122 te Nijmegen, zulks met machtiging van Atrium de ontruiming zonodig op kosten van xxxxxxx te bewerkstelligen met behulp van de sterke arm van politie en/of justitie en met de bepaling dat het te wijzen vonnis binnen de in artikel 557a Rv genoemde termijn van 1 jaar ook zal kunnen worden tenuitvoergelegd tegen een ieder, die ten tijde van de tenuitvoerlegging zich daar bevindt of daar binnentreedt en telkens wanneer zich dat voordoet, alsmede met veroordeling van xxxxxxx in de kosten van deze procedure.

2. Atrium legt aan haar vordering ten grondslag dat xxxxxxx het pand zonder recht of titel en in strijd met de daarop berustende bestemming heeft betrokken. Gelet op de onderhandelingssituatie waarin Atrium toen met de gemeente verkeerde en de geldende jurisprudentie in soortgelijke zaken, heeft Atrium, noodgedwongen, de kraaksituatie gedoogd, zij het dat zij daaraan enkele voorwaarden heeft verbonden. Atrium stelt thans een spoedeisend belang bij de ontruiming te hebben, omdat zij inmiddels op 18 december 2000 een bouwvergunning heeft gekregen en thans zo spoedig mogelijk wil overgaan met de realisatie van de door haar gewenste bouwactiviteiten. De plannen daarvoor liggen gereed en de aannemer staat in de startblokken om daaraan uitvoering te geven. Deze activiteiten zijn een voorwaarde om het pand te kunnen verhuren/verkopen en zo weer inkomsten te kunnen genereren uit het pand. Eveneens heeft Atrium er belang bij dat het omruimingsvonnis ook, binnen de in artikel 557a, derde lid, Rv genoemde termijn van 1 jaar, tegen een ieder die zich ten tijde van de tenuitvoerlegging zich daar bevindt of daar binnentreedt en telkens wanneer zich dat voordoet kan worden ingeroepen.

3. xxxxxxx voert gemotiveerd verweer, waarop hierna, voor zover relevant geoordeeld, zal worden ingegaan. De beoordeling van het geschil

4. Vast staat dat xxxxxxx het pand zonder recht of geldige titel in gebruik heeft, zodat de vordering tot ontruiming in beginsel toewijsbaar is.

5. Na langdurige onderhandelingen met de3 gemeente heeft Atrium op 18 december jl. een bouwvergunning verkregen, zodat Atrium eerst vanaf die datum in de gelegenheid is het gebouw ook daadwerkelijk aan de bestemming kantoorruimte aan te passen. Atrium heeft haar belang bij het kunnen realiseren van de verbouwing voldoende gemotiveerd, nu zij heeft aangevoerd het pand reeds in 1995 in eigendom te hebben verworven, maar daaruit nog steeds geen inkomsten te hebben verworven, maar nu een aspirant huurder te hebben voor het pand als daarin de kantoorruimte is gerealiseerd. Atrium heeft met het overleggen van de schriftelijke bescheiden van de aannemer en de makelaar ook voldoende aannemelijk gemaakt dat zij serieus voornemens is met de verbouwing een aanvang te maken zodra het pand ontruimd zal zijn. Het verweer van xxxxxxx dat dit niet kan worden afgeleid uit de overgelegde schriftelijke bescheiden, aangezien de briefwisseling voornamelijk heeft plaatsgevonden tussen de aannemer en de makelaar en de advocaat van Atrium, zodat het duidelijk is dat de brieven enkel zijn bedoeld om het spoedeisend belang van Atrium in deze procedure te construeren, komt op voorhand niet aannemelijk voor. Dat dit zou zijn af te leiden uit het gegeven dat in het verleden door Atrium ook verschillende keren is aangevoerd dat er bouwplannen en/of andere plannen met het pand waren, die uiteindelijk ook niet zijn doorgegaan, zoals door xxxxxxx is aangevoerd, wordt door de president niet gevolgd, te meer niet omdat Atrium nu een bouwvergunning is verleend. Derhalve is voldoende komen vast te staan dat Atrium er belang bij heeft dat het pand wordt ontruimd. Nu de aannemer bovendien zijn werkzaamheden al in februari 2000 had kunnen aanvangen en elke vertraging Atrium extra geld kost, staat daarmee het spoedeisend belang van Atrium vast.

6- Ter terechtzitting is door Atrium aan xxxxxxx per directe ingang vervangende woonruimte, om niet, voor enkele maanden en op fietsafstand van het centrum van Nijmegen, aangeboden. xxxxxxx heeft om hem moverende, de president niet geheel duidelijk geworden, redenen deze woonruimte afgewezen. Het verweer van xxxxxxx dat hij een groter belang heeft bij voortgezette bewoning van het pand dan Atrium heeft bij ontruiming daarvan, omdat er op korte termijn, gelet op de grote woningnood in Nijmegen, geen vervangende woonruimte beschikbaar zal zijn, kan hiermee echter geen stand houden- De gevraagde ontruiming zal derhalve worden toegewezen op een wijze als hierna vermeld. 7. De vordering tot bepaling dat dit vonnis gedurende een jaar kan worden tenuitvoergelegd op de wijze als bedoeld in artikel 557a, derde lid, Rv, is, zij het beperkt tot 6 maanden, toewijsbaar, nu Atrium er belang bij heeft om ook na het vertrek van xxxxxxx illegale gebruikers van het pand te (kunnen) weren en namens xxxxxxx zijn onvoldoende is onderbouwd wat zijn belang is bij een afwijzing van deze vordering.

8. Als de in het ongelijk gestelde partij zal xxxxxxx in de kosten van deze procedure worden verwezen. Nu deze procedure nauw samenhangt met de procedure tegen de niet verschenen gedaagden, zal xxxxxxx tezamen met die gedaagden de kosten hebben te dragen, waartoe zij hoofdelijk zullen worden veroordeeld, op een wijze als hierna vermeld.

De beslissing

De president

Ten aanzien van de niet verschenen gedaagden

– veroordeelt gedaagden, binnen drie dagen na betekening van dit vonnis, om zowel tezamen als ieder afzonderlijk, het pand Berg en Dalseweg 122 te Nijmegen met al het hunne en de hunnen te (doen) verlaten en ontruimen door overgifte van de sleutels ter vrije en algehele beschikking van eiseres te stellen, zulks met machtiging van eiseres de ontruiming zonodig op kosten van gedaagden, voor welke kosten zij hoofdelijk aansprakelijk zijn, te bewerkstelligen met behulp van de sterke arm van politie enlofjustitie,

– bepaalt dat dit vonnis binnen de termijn van zes maanden, derhalve tot 9 september 2001, kan worden tenuitvoergelegd tegen eenieder die zich ten tijde van de tenuitvoerlegging zich in het pand Berg en Dalseweg 122 te Nijmegen bevindt of daar binnentreedt en telkens wanneer zich dat voordoet,

Ten aanzien van xxxxxxx

– verstaat dat Atrium het door xxxxxxx verschuldigde griffierecht zal voldoen,

– veroordeelt xxxxxxx, binnen drie dagen na betekening van dit vonnis, om het pand Berg en Dalseweg 122 te Nijmegen met al het zijne en de zijnen te (doen) verlaten en ontruimen door overgifte van de sleutels ter vrije en algehele beschikking van eiseres te stellen, zulks met machtiging van eiseres de ontruiming zonodig op kosten van xxxxxxx, te bewerkstelligen met behulp van de sterke arm van politie en/of justitie, – bepaalt dat dit vonnis binnen de termijn van zes maanden, derhalve tot 9 september 2001, kan worden tenuitvoergelegd tegen eenieder die zich ten tijde van de tenuitvoerlegging zich in het pand Berg en Dalseweg 122 te Nijmegen bevindt of daar binnentreedt en telkens wanneer zich dat voordoet,

Ten aanzien van alle gedaagden tezamen

– veroordeelt gedaagden, hoofdelijk, des dat de een betaalt, de ander zal zijn bevrijd, in de kosten van deze procedure, tot aan deze uitspraak aan de zijde van de eisende partij bepaald op f. 1550,00 voor salaris procureur en f. 400,00 aan verschotten, en voorts voor de niet verschenen gedaagden daarbij nog f 153,26 aan verschotten en voor xxxxxxx daarbij nog f. 113,17 aan verschotten,

– verklaart de vonnissen uitvoerbaar bij voorraad,

– wijst af het anders of meer gevorderde.

Dit vonnis is gewezen door mr. N.W. Huijgen en in het openbaar uitgesproken op 9 maart 2001 in tegenwoordigheid van de griffier mr. I.A. van Gemert.

[squat!net]


ONDERHANDELINGEN TUSSEN VRANKRIJK EN GEMEENTE LOPEN STUK OP ONWIL POLITIE

  ONDERHANDELINGEN TUSSEN VRANKRIJK EN GEMEENTE LOPEN STUK OP ONWIL POLITIE


Nadat burgemeester Cohen begin januari had laten weten nogmaals met politiek-cultureel centrum Vrankrijk (Spuistraat 216) te willen praten werd het collectief benaderd met het verzoek of zij gesprekken met een onafhankelijke bemiddelaar aan wilden gaan, om te kijken of een vreedzame oplossing nog tot de mogelijkheden behoorde. Het collectief ging uiteraard in op dat verzoek en buiten de schijnwerpers zijn zes gesprekken gevoerd met deze bemiddelaar.

Gedurende deze gesprekken zijn verschillende opties bekeken en is het collectief zeer ver gegaan in haar bereidheid tot een overeenkomst te komen. Het voorstel dat na lang overleg als reëel alternatief aangeboden werd aan burgemeester Cohen was het volgende: Vrankrijk zou een vergunning accepteren, zich houden aan de daaraan verbonden vergunnings-voorwaarden en zelfs onaangekondigde controle op de naleving toestaan. Bovendien was Vrankrijk bereid dit geheel ook nog eens aan een proeftijd van twee jaar te koppelen. Het enige dat in ruil hiervoor terugverwacht werd, was dat de controle niet door de politie zou worden uitgevoerd, maar door de milieudienst en de brandweer.

In eerste instantie bleek de gemeente al niet erg happig: men was bang dat de politie zich gepasseerd zou voelen. Toen vervolgens hetzelfde voorstel aan hoge ambtenaren van de politie werd voorgelegd bleek deze angst bewaarheid: de politie was woedend en liet duidelijk merken dat Cohen alle zesduizend agenten van Amsterdam zou laten vallen als hij met dit plan akkoord zou gaan. De pas aangetreden burgemeester bezweek kennelijk voor deze druk. Klaarblijkelijk maakt op dit moment de politie de politieke dienst uit in Amsterdam.

Het eindvoorstel dat de gemeente bereid was te doen was inspectie door een tweetal van tevoren aangewezen agenten zonder uniform. Hiermee verklaarde zij al ?een enorme concessie te hebben gedaan?. Dit terwijl bij aanvang van de onderhandelingen door de gebruikers en sympatisanten al duidelijk was gesteld dat overal over viel te praten, behalve over politiecontrole. Druk van de politie op de gemeente heeft een oplossing verhinderd. Kennelijk zijn de politieke aktiviteiten van Vrankrijk van dien aard dat zij door politie en gemeente niet in Amsterdam getolereerd kunnen worden.

Wat Vrankrijk al langer vermoedde wordt met deze onderhandelingen bevestigd: het gaat hier niet om louter formaliteiten in het kader van de horecawet, nee, het is een principekwestie voor de amsterdamse autoriteiten. Vrankrijk moet, net als de rest van Amsterdam, onderworpen worden aan het ultieme gezag van de amsterdamse politie. Vrankrijk verzet zich daartegen en roept de rest van Amsterdam op dit ook te doen!

Het is de politie geweest die deze onderhandelingen heeft gesaboteerd en het is dan ook de politie, en uiteraard de politici die dat toelaten, die als verantwoordelijken kunnen worden aangewezen voor het mislukken van de onderhandelingen en de gevolgen daarvan.

De gemeente zal nu beweren dat zij al het mogelijke heeft gedaan om tot een vreedzame oplossing te komen. Uit het bovenstaande mag blijken dat dit niet het geval is.

VRANKRIJK BLIJFT!

meer info: info [at] vrankrijk [dot] org http://www.vrankrijk.org

[squat!net]


Tags:

Am*dam: v Ostade 311 herontruimd

  Am*dam: v Ostade 311 herontruimd


Zojuist heeft de ME het herkraakte pand Van Ostadestraat 311 ontruimd. De ME, met waterwerper en veel stillen, arriveerde even voor 15 uur en was in een mum van tijd binnen. De zes aanwezige krakers mochten het pand verlaten. Geen arrestaties. Het bewuste perceel werd zondag jl. herkraakt. Tot zover het eerste nieuws.

Verder was vandaag het proces tegen de mensen die buiten de v ostade 311 tijdens de ontruiming op laatste dinsdag zijn opgepakt voor art 141 (openbare geweldpleging in verband). de zaken voor NN m en NN f zijn door de rechtbank als gescheiden behandelt. NN m: (de op laatste woensdag met dagvaardiging heengezonden arrestant) Zijn advocaat vroeg in eerste instantie om aanhouding van de zaak om meer bewijsmateriaal te kunnen bijhalen en getuigen te kunnen laten horen, onder meer de smeris verbalisant die aanzet gaf tot de arrestatie. De zaak draaide in eerste instantie om het feit dat de omschrijving van de beschuldigde niet met zijn uiterlijk overeenstemde. diegene die in het proces verbaal als “gooiend met een voorwerp” beschreven is heeft namelijk volgens hetzelfde proces verbaal een snor en een sik. De arrestant was op de dag van de ontruiming vers geschoren… De officier wilde de aanklacht liever laten vallen (ook om te voorkomen dat deze smeris zijn meineed voor de rechter moet herhalen). de president koos voor een vrijspraak ook met verwijs op het feit dat deze strafrechtszaak niet de plek was om politierapporten te toetsen (???!) maar om schuld of onschuld van de beklaagde vast te stellen.

NN f: (de arrestant die sinds de ontruiming vastzit en door de smeris als vee behandeld is. zie http://squat.net/nl/news/epilepsvanostade250201.html)Ook zijn advocaat vroeg voor de zelfde reden om aanhouding van de zaak en te gelijker tijd om het opheffen van de voorlopige hechtenis. de aanhouding werd toegestaan ondermeer omdat de beschuldigde een spaanstalig tolk had geeist maar er alleen en tolk engels aanwezig was. De zitting word op 13 maart om 12 uur voortgezet.

De voorlopige hechtenis werd niet opgeheven omdat: -de beschuldigde zonder vast adres is -hij zijn naam niet wil noemen -er gesteld wordt dat hij vreemdeling is en er daarom vluchtgevaar bestaat

De echte redenen zijn zeker dat hij: -geen nederlands spreekt en -dat er een zondebok nodig is om het hardhandige politie optreden te rechtvaardigen -dat hij gedwongen zou worden zijn grondwettelijke recht op anomymiteit op te geven.

Zij willen hem dus tot 13 maart verder vasthouden.

DOOR DEZE ARRESTATIES IS ONS RECHT OP VREEDZAAM PROTEST IN VRAAG GESTELD. DE BOODSCHAP IS DUIDELIJK: OOK ALS JE GEEN GEWELD GEBRUIKT HEB JE EEN GOEDE KANS OM GESLAGAN EN OPGESLOTEN TE WORDEN.

DOOR DEZE RECHTSZAAK IS DUIDELIJK GESTELD DAT VOOR DE WET NIET ALLE GELIJK ZIJN: WIE DE TAAL NIET GOED BEHEERST OF ER NIET VOLDOENDE NOORDEUROPEES UITZIET IS NIET TE VERTROUWEN EN PER DEFINITIE ZO GOED ALS SCHULDIG.

[squat!net]